Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Qupperneq 8

6
leið, nð pær séu sannar. J>au vilja heyra pær oft, af
pví að minnið er óproskað, enda er pað kunnugt að
pau vilja heyra upp aftr og aftr sömu söguna, hvað
ofan í annað. Síðan er pau fara að læra hiflíusögur á
hók, hitta pau par fyrir gamla kunningja, sem peim er
orðið hlýtt til, og geyma pær vel, pví að jafnan mun
pað hverjum minnisstæðast, sem festist í honum
ungum.
í sambandi við petta stendr pað, að af hverri sögu
má eittlivað læra. Af sköpunarsögunni læra börnin urn
guð, að hann hefir alt af engu skapað, að hann getr
allt (=4 er almáttugr); af syndafallinu, að hann elskar
ið góða, enn hatar ið illa (= er heilagr), enn heitir
pá pegar um leið enum seku mönnum, og oft síðar,
að bæta úr böli peirra (= er líknsamr); eg parf ekki
að fara lengra; pað má finna pannig sundrlausa höfuð-
lærdóma kristindóinsins út úr sögunni, og nægir oft
náttúruvit barnsins til pess, að finna páð. Ennpá er
pað ekkert lærdómskerfi, enn pað má ekki heldr vera;
pað ofbýðr skilningi barnsins.
Enn lengra verðr ekki farið með biflíusögunni, og
parf pó lengra að fara. Ekkert er pað, sem kennir
eins ápreifanlega að rekja forsjón guðs og stjórn hans á
högum mannanna eins og sac/an. J>að er ilt, að engin
mannkynssögumynd er til á íslenzku sniðin eftir pörf-
um og hugsunarhætti barna, pví að minnsta ágripið
er illa samið, og verra enn - ekki neitt var komið
að mér að segja. J>að parf að vera til ágrip í smá-
köflum, er herrnir ina helztu viðburði sögunnar, er sýni
íingr guðs í rás viðburðanna. Sama er með kirkjusög-
una — oss vantar alt; eg tel .ekki ágripin nreð biflíu-
sögunum. Og hvað liggr pó beinna við enn nrann-
kynssagan í 43.-47. gr. eða kirkjusagan í 11. kaflan-