Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Qupperneq 74

72
líkamuns. Aó fyrirlíta menning kans, er sama sem að
fyrirlíta lífið. Vjervitum, að ala má upp hraust vinnu-
dýr með sterkum vöðvuvn, með því að reyna hæfilega
á þau og láta þau hafa gott fóður og hirðingu. Skyldi
ekki hið sama eiga sjer stað með manninn? Hve margir
myndu ekki geta bjargað lííi sínu og annara, ef þeir
hefði lært sund? Er nokkuð móti því að geta hlaupið
yfir dálítinn bæjarlæk? Væri ekki eyðandi nokkrum
tímum af æskuárunum til þess, að geta það slysalaust?
Hvaða líkamleg menning er pað, að geta hvorki klifr-
að upp kaðal nje aðra handfesti, þó líf tnanns liggi við?
Hvílíkt gagu má ekki hafa af því, að vera góður göngu-
maður, skautamaður, skíðamaður o. s. frv.! Og getur
nokkur borið rnóti því, að fagur limaburður og annað
þessháttar sje ekki í eðli sínu fremur meðul til að
göfga manninn, en niðurlægja hann? Enn fremur hafa
allar líkams íþróttir það eðli, að styrkja og buglireysta
manninn í baráttu lífsins. Jafnhliða líkamsiþróttum
eða leikfimisíþróttuin er ekki síður nauðsynlegt, að
börnum, bæði drengjum og stúlkum sje kennt allskon-
ar handvinna (slöid, liusflid), ekki að eins það, sem
fyrir kemur á hverju heimili, heldur einnig undirstöðu-
atriði smíða og hannyrða, enda er sein óðast að komast
á í skólum erlendis, að slíkt sje kennt ásamt bóklegu
námi. Auðvitað er, að hjer er um margt að velja, og
því verður að hafa fyrir augum, að kenna það fyrst og
nákvæinast, sem bezt á við eptir eðlisháttuin lands og
þjóðar. Að sönnu má búast við, að þó slíkri kennslu
yrói komið á hjer á landi, þá yrði margt ófullkomið
og enda jafnvel öfugt fyrst í stað; en svo hefur
verið og verður _æfið, að sú rjetta aóferð íinnst
sjaldan, fyr en skaðinn hefur gjört menn hyggna.
Af þessu leiðir, að ekki mætti leggja árar í bát, þó
það kynni ekki að heppnast í fyrstu; en því er miður,