Morgunn - 01.12.1945, Qupperneq 9

M 0 R G U N N
87
lega). Maðurinn er æðsta skepna jarðarinnar og herra
hennar undir yfirstjórn fjuðs. Það, sem er að, er það, að
hann gleymir Guði og því, sem er í sambandi við hann.
Jafnframt því að nota herradóm sinn yíir náttúrunni til að
auka lífsgleði mannkynsins og eyða bölvum þess, þá
notar maðurinn hann (þegar honum býður svo við að
horfa) engu síður til þess að auka böl hver annara og
fjölga tárunum. Til vitnis og sannindamerkis um það
þarf ekki annað en hina hrikalegu og hryllilegu heims-
viðburði síðustu ára, og er ég þá kominn að því, sem mér
og öðrum verður ríkast í huga í sambandi við hróp
mannkynsins eptir hjálp. Að vísu hafa mennirnir, bar-
izt svo langt sem sögur ná, þjóðir og kynkvíslir hver gegn
annarri og hver tortímt annarri, og þetta hefur farið æ
vaxandi eftir því sem tækni og hugvit hefur lagt mönn-
unum ægilegri drápstól í hendur, og þó hefur þessi síð-
asti hrikaleikur farið svo langt fram úr öllu því, sem
hefur áður þekkzt, að því fái engin orð lýst. Öll hin fagra
jörð, sem manninum var gefin og fyrir trúað, fyrir hans
eigin tilverknað flakandi í sárum, þúsundir hinna giaísi-
legustu borga og önnur stórvirki mannsandans hlífðar-
laust lögð í rústir, og sjálfum .mannslífunum, þessarar
vitru og viðkvæmu lífveru, jafnvel hinum veikustu, kon-
um og börnum tortímt með svo mikilli grimmd, sem vart
er hægt að hugsa sér að nokkur gæti upp fundið.
„Þcssu má ekki halda áfram lengur“.
Mér detta í hug þessi orð. sem rómverskur hershöfð-
ingi segir (er látinn segja) í skáldsögu frá dögum Krists.
Hann er í þann veginn að verða kristinn. Honum ofbýður
spillingin og verður þetta að orði: „Þessu má ekki halda
áfram lengur“. Mér heyrist ég heyra í þessum orðum
sama sársaukann eins og í hinum, að „allt mannkynið
hrópar á hjálp“.
En hvernig á að koma í veg fyrir að þessu haldi áfram?
Hvaðan á hjálpin að koma? Rómverski hershöfðinginn
kom auga á hana í „kenningu þessa djarfa Galíleumanns