Morgunn - 01.12.1945, Qupperneq 10

88
MORGUNN
um mannlífið," eins og hann sagði: „Mér finnst hún svo
rökræn og skynsamleg. Ef hún breiddist út fengjum við
nýjan heim. Við verðum að fá nýjan heim“. Þannig far-
ast honum orð. Og vér nútímakynslóðirnar sjálfsagt allra
landa og þjóða eftir nær því tvær þúsundir ára erum enn
reiðubúnir að taka undir, að „þessu getur ekki haldið
áfram“, „vér veröum að fá nýjan heim“.
Menn munu snúa sér fyrst til trúarbragðanpa til að
vænta þaðan hjálpi’æðis. Og án þess að niðra nokkuð eða
óvirða þá, sem hafa kunna önnur trúarbrögð en vér, sem
þeir leita bjargráðanna til, hver til sinna eigin trúar-
bragða — þá snúum vér kristir menn oss fyrst að kenn-
ingu hins „djarfa Galileumanns“. Án alls stærilætis vit-
um vér, að sú kenning ber af öllu öðru, sem kennt hef-
ur verið á þessari jörð mannkyninu til bjargar og hjálp-
ræðis.
Og þetta hefur verið gjört í hartnær 20 aldir. Allan
þann tíma, allar þær aldir hefur hjálpræðiskenniugin
hljómað fyrir hjálparstynjandi mannkyninu. Sem kunn-
ugt er hefur boðskapurmn enn ekki náð til allra, en hjá
þeim, sem hafa tekið við honum og skreytt sig með nafni
hans, hefur þó árangurinn ekki orðið meiri en raun ber
vitni um á þessum síðustu tímum. Aðalárangurinn átti
að vera kærleikurinn, sem þeir gætu þekkt hver anean
af, en niðurstaðan virðist sú, að allur heimurinn logar í
hatri. Þjóðirnar hatast og þær, sem ekki gjöra það á
yfirborðinu, bera tortryggni hver til annarar og vita ekki
— þótt óneitanlega sé mikið kærleiks- og mannúðar-
starf unnið í kristnum heimi og sjálfsagt einnig utan
hans — vita þó ekki hverju er að treysta, og í stað rá-
ungans kærleika fær þá sjálfselskan auðveldlega yfir-
höndina.
En hvað veldur því þá, að þrátt fyrir miklu meira
boðunarstai'f (prédikun og áróður) fyrir þetta mál held-
ur en jafnvel nokkurt annað mál, þá er þó málefni kristin-
dómsins enn svo langt frá aðalmarki sinu og nægilegum