Morgunn - 01.12.1945, Qupperneq 15

MORGUNN
93
hugsun, sem aðallega ko.m mér til að rita þessa bók“. Svo
segir Lindsay Johnson og þó að ólíku sé saman að jafna,
höfuðriti slíks djúphyggjumanns og mínum fátæklegu orð-
um, þá vil ég segja hið sama, að þessi hugsun kom mér til
að taka þau saman, hugsunin um allt mannkynið, sem
hrópar á hjálp, kom mér til að bera hana einnig fram
fyrir yður og biðja þá afsökunar á fátæklegri framsetning.
Það er sú hugsun, að þótt ekki verði öllu mannkyni
bjargað með því að laða það allt til viðurkenningar á
einu og sama trúarbragðakerfi, þá er það allt hæft til að
öðlast þá þekking, að lífið byrjar fremur en andar í dauð-
anum og þá gagnar ekki að hafa eignazt allan heiminn
en bíða tjón á sálu sinni.
Sýn.
Ég hafði ákveðið-að vera viðstaddui’, er útför frú G.
Kvarans færi fram, en sökum anna gat ég ekki látið eftir
vilja mínum, en þrátt fyrir þetta tók ég mér samt tíma
til að hlusta á kveðjuathöfnina gegnum útvarpið og reyndi
að sjá svo um, að sem rólegast væri meðan athöfnin færi
fram, en einkum langaði mig til að vita, hvort ég yrði
ekki einhvers var í sambandi við kveðjuathöfnina, þó voru
skilyrði til þess ekki eins góð og ég hefði æskt.
Ég veit ekki hvort ég sofnaði eða komst undir sambands-
áhrif, er, hvernig aem það gcrðist var ég kominn niður í
Fríkirkju um það leyti, sem athöfnin hófst. Ég sá að kirkjan
var nokkurn veginn þéttskipuð fólki, en athugaði það ekki
gaumgæfilega. En þegar ég kom þar varð ég snortinn og
gagntekinn af hinum mikla friði og hinni helgiblöndnu
kyrrð, er hvíldi yfir umhverfinu, sem var laugað í svo
fögrum og heillandi litum, að ég treysti mér ekki til að lýsa