Morgunn - 01.12.1945, Síða 18

96
MORGUNN
dvalarstaður hennar um skeið. Svið þetta var hjúpað blæ-
mildu geislaflóði, sólarylur og ylhýr andvari barst á móti
manni, þrunginn blómailm og jurtaangan. Þarna virtust
vera verur af öllum þjóðflokum að sjá, er voru að leita sér
unaðar og hressingar, en lengra myndi haldið. Vegurinn
var mariíaður áfram og hærra og mér heyrðist eins og
hún segði við sjálía sig fremur en aðra, er hún sá betta
allt: „Já, í húsi föður míns éru rnörg híbýli“. Og þannig
virtist mér ég sjá inn á hvert sviðið af öðru, og mér var
gert ljóst að um þau mundi hún verða leidd og henni hjálp-
að, ekki einungis af þeim, er farnir væru, heldur einnig
af þeim, er ennþá væru eftir. Þegar kirkjuathöfninni var
að verða lokið, sá ég að hugur hennar beindist mjög til
þeirra, sem í kirkjunni voru, Hún gekk nú til þeirra allra,
sem voru henni kærastir og laut blíðlega að þeim, og þá
voru maðurinn hennar og synir þeina báðir í fylgd með
henni, og það var hið síðasta, er ég að þessu sinni sá.
Hafsteinn Björnsson.
Þegar tjaldið er dregið frá og hið
ókomna birtist.
Eftir scra Jón AuSuns.
Forn-Rómverjar bjuggu sér táknmynd af tímanum. Það
var mynd af manni, sem hét Janus og fyrsti mánuður árs-
ins dregur nafn sitt af. Það var einkenni Janusar að hann
hafði tvö andlit og sneri annað fram en hitt aftur. Þannig
túlkuðu þeir þá hugmynd sína, að tíminn hefir í rauninni
tvenn viðhorf, annað til hins liðna og hitt til þess, sem enn
er ekki komið.