Morgunn - 01.12.1945, Qupperneq 34

112
MORGUNN
hann á, að af hernaðarástæðum væri ekkert auglýst um
burtför eða komur skipa, svo að ég gæti ekkert sagt honum
um „Dettifoss". Eftir nokkra stund kom málarinn aftur að
borði mínu, hann sýndist vera mjög órólegur og spurði
enn sömu spurningar og fyrr. Ég svaraði eins og áðni1 og
lét jafnframt í ljós nokkra undrun yfir spurningum hans, ’
en þá sagði hann, eins og með nokkurri ókyrð: „Ég veit, að
það kemur eitthvað fyrir „Dettifoss“ bráðlega.“
Ég hafði ekki orð á þesu við neinn annan en konu mína
og gat þess við hana um leið, að við skyldum ekki hafa
orð á þessu við nokkurn mann. Það var einum degi síðar, eða
tveim, að „Dettifoss“ kom til hafnar hér. Ég get ekki neitað
því, að mér eins og létti, þegar skipið kom, því að málarann
hafði ég reynt sem sannorðan og merkan mann, svo að ég
hafði freisting til að leggja trúnað á orð hans um þetta mál,
og þá ekki síður þar sem mér var kunnugt um .merka sál-
ræna hæfileika hans.
„Dettifoss“ lét nú úr höfn og fór til Ameríku, en úr
þeirri ferð kom hann ekki aftur, á heimleiðinni fórst hann
af hernaðarvöldum.
Þegar sú sorglega fregn kom, minntist ég þegar þess,
sem málarinn hafði sagt mér áður. Ég gekk nú á hann og
krafðist þess blátt áfram að fá að vita, hvernig hann hefði
fengið þessa furðulegu vitneskju sína. Hann er dulur maður
en sagði mér þó sögu sína og leyfði mér að birta hana.
Það var sumarið 1936 eða —37, að honum var falið af
Eimskipafélagi Islands, að mála mynd af fossinum
Dettifossi, sem síðar átti að hengja upp í skipinu. Þegar
hann var að ljúka við myndina, heyrir hann að við hann er
sagt, að hann skuli ekki gera þann barnaskap, að láta setja
myndina í skipið, því að þá muni hún lenda á mararbotni.
Málarinn varð undrandi yfir þessari furðulegu staðhæfing
og spurði í huganum frekar um þetta. Honum var sam-
stundis svarað: Það kemur ægileg styrjöld og þá verður
„Dettifossi“ sökkt. Þesum orðum fylgdi svo mikill sann-
færingarkraftur, að málaranum varð, sem sæi hann fyrir