Morgunn - 01.12.1945, Side 38

116
MORGUNN
— Að vissu leyti. Það sem hélt mér uppi var fyrst
og fremst það, hve fólkið var gott við mig, bæði hérna
í Elliheimilinu og eins í Landakotsspítala. Allir gerðu
fyrir mig eins og þeir gátu, og brast aldrei þoiinmæði
hvað sem á dundi. Ég hefi legið í öllum karlmannastof-
unum niðri á Landakotsspítalanum, og oft á sumum
þeirra og alltaf mætt þar sömu velvild og alúð, bæði
hjúkrunarfóiks og lækna. Sama máli gegnir hér á Elli-
heimilinu. Ég fæ að vinna inni á herbergi mínu og allt
er gert fyrir mig sem hægt er.
„Voruð þér mjög fariama áður en „undrið“ skeði?“
— Já, það er ekki hægt að segja annað. önnur hendin
var orðin máttlaus að heita mátti, og tveir fingurnir
krepptir inn í lófann, en sá þriðji máttlaus að heita
mátti.
Mér var jafnan hjálpað í bað og þurfti venjulega tvo
til þess, og svo stirður og máttlaus var ég orðinn í
báðum fótum og vinstri hendinni að ég varð að fá hjálp
til að klæða mig og hátta, og eins til þess að komast
upp í rúmið.
Nú er öldin orðin önnur, nú langhendist ég í baðið,
einn og óstuddur, ég hoppa upp í loftið, ég klæði mig
og hátta og geng um eins og á meðan ég var á bezta
skeiði lífs míns. Mig iangar í eina bröndótta við hina
strákana hérna, en læknirinn hefir bannað mér að glíma,
hann heldur kannske að ég ofreyni mig og að dásemdin
hverfi.
„Hvernig bar þetta að?“
— Daginn áður en þetta dásamlega atvik skeði var
ég hvað veikastur sem ég hefi orðið. Ég lá aftur á bak
í rúmi mínu og ætlaði að sofna, en gat það ekki. Ég
var svo þjáður. Ég hafði breitt yfir andlit mér og var
að liugsa um hvað það væri gott að mega hverfa burt
frá þessu öllu saman. Þá sá ég frelsarann allt í einu
birtast hjá rúmstokknum mínum. Og þér megið ekki