Morgunn - 01.12.1945, Qupperneq 44

122
MORGUNN
sagði henni rólega frá þessu, en hún hvíslaði: ,,Það er
ekki andlitið á mér, sem þú sér. Eg er viss um, að hað
er karlmannsandlit. Eg- sé ekki, hver hann er, en ég finn
að hann er þarna“.
Hvorug okkar er óþolinmóð í þessum efnum, því að
við vitum vel, að rólegt, athugult og vingjarnlegt hugar-
þel, er heppilegast undir svona kringumstæðum. Eg horfði
á andlit vera að myndast þarna, fyrst augun, þá nefið
og ennið og síðan niðurandlitið. Þá komu smátt og
smátt í ljós allir aðaldrættir höfuðsins, sem reyndist að
vera höfuð fornvinar míns, Sir Walter Gibbons. Hann
horfði á mig, skærum, ákveðnum augum. Andlit hans var
slétt og hrukkulaust, og hann virtist vera hraustlegri og
hressari í bragði en hann var síðustu árin áður en hann
hvarf úr jarðlífinu.
Mér flugu í hug gamlir dagar, er eg hafði setið í ró
og talað við hann eftir miðdegisverð í þessu sama her-
bergi, og mér varð dálítið bilt við, þegar mér varð Ijóst,
að sagan var að endurtaka sig á þennan einkennilega hátt.
Eg minntist þess nú, þegar hann sat rólegur í hæginda-
stóli andspænis'mér, við vorum hætt að tala saman en
gáfurn okkur á vald hinna friði þrungnu þagnarstunda,
sem aðeins vinir geta notið, sem skilja hvor annan. Þá
var það, að Sir Walter hafði allt í einu ávarpað mig sömu
orðunum. sem frú Stonehouse beindi nú til mín: „Sérðu
nokkuð fyrir framan andlitið á rnér? Mér finnst eins og
einhverju sé haldið fyrir framan mig, en ég sé ekki, hvað
það er“. Eg fór þá að gá betur að og sá gráa þoku rnynd-
ast og í gegn um hana sá ég, að því er ég hélt í byrjun,
andlitið á Sir Walter, en mér til mikillar undrunar sá ég
að það voru andlitsdrættir annars manns, sem voru að
mvndast y-fir andliti Sir Walters. Hann fann þetta sjálf-
ur, því að hann sagði:
„Sérðu ekki, hver það er? Það er einhver með yfirvarar-
skegg. Hann vill endilega að þú sjáir hann og lýsir honum
fyrir mér“.