Morgunn - 01.12.1945, Qupperneq 45

M 0 R G U N N
123
Andlitið tók fastara form, myndaðist betur, og þá sá ég
greinilega fyrir framan mig andlitið á Ypres sálaða lá-
varði, sem um margra ára skeið hafði verið trúnaðarvin-
ur Sir Walters. Ég sagði honum hvað ég sæi og hann sagði:
,,Mér þykir vænt um þetta. Já, þetta er Johnnie. Langar
hann til að segja eitthvað?“
Eg beið og vonaðist eftir einhverjum skilaboðum, en
andlit Ypres lávarðar sagði ekki neitt, og eftir að hann
hafði horft á mig um stund, hvarf andlit hans í þokuna.
Síðan hvarf einnig hún og Sir Walter sat einn í stólnum
andspænis mér. Hann vissi ekki vel, hvaðan á hann stóð
veðrið, en hann var fullur af áhuga fyrir þessu og ham-
ingjusamur yfir að vita, að vinur hans hafði raunvsru-
lega „litið inn til hans“ á þennan óvænta hátt, þótt hann
hefði ekki getað sagt neitt við okkur.
Við sátum þarna, Sir Walter og ég, dálitla stund og töl-
uðum saman um hollustu þeirra fyrir handan og tryggð
þeirra við vini sína, og við brutum heilann um, hver
ástæðan væri fyrir því, að Ypres lávarður hafði lagt þetta
á sig. Það leit svo út, sem Sir Walter fyndist ,að einhverja
ástæðu hlyti vinur hans aó hafa fyrir því, að koma þarna
til okkar, þótt honum væri hinsvegar ekki ljóst, hvers
vegna hann héldi það. Nokkurum árum síðar fór hann
sjálfur af jörðinni, og ég veit, að þessir vinir tveir hafa
hitzt, og þá hefur hann efalaust fengið skýringu á þess-
ari heimsókn.
En nú sat ég hérna í herberginu hans, átta árum siðar,
og sá andlit hans myndast í andliti vinkonu minnar, frú
Stonehouse, og hún ávarpaði mig þarna sömu orðum og
hann hafði talað til mín fyrir átta árum.
Ég komst í dálitla geðshræringu, meðan allt þetta rifjað-
ist upp fyrir mér. Og um leið og andlit hans leit vingjarn-
lega og hughreystandi á mig fór það að smádofna, þokan
myndaðist aftur og ég hallaði mér aftur á bak í stólinn,
en rankaði fljótlega við mér við það, að rödd frú Stone-
house sagði dreymandi: