Morgunn - 01.12.1945, Qupperneq 53

MORGUNN
131
miki'l áhugi og undrun meðal fólks, vegna þessa fyrir-
brigðis.
Ungfrú Cross sagði svo frá, að þegar vinir sínir sæju
sig í fyrsta sinn eftir það, sem gerzt hefir, bregðazt
þeir allir við á sama hátt. Allir voru vanir að sjá hana
rúmfasta, en nú þegar þeir sjá hana heila heilsu hrópa
þeir nafn hennar í hrifningu og faðma hana að sér.
Á föstudaginn var fór ungfrú Cross í fyrsta sinn
út í bæinn eftir sextán og hálft ár. Þegar hún var spurð
hvort sér fyndist ekki margt breytt, svaraði hún: „Satt
að segja var ég svo frá mér numin af því að vera komin
út að ég bara tók ekki eftir því. Ég fór ekki út úr
bílnum og talaði ekki við neinn. Þér sjáið að ég er enn
þá í gömlu fötunum mínum“, bætti hún við og brosti.
Þegar systir hennar sá hana ganga í fyrsta sinn, varð
henni að orði: „Guð minn góður, ég verð að setjast
niður“.
Meðal margra annara, sem láta sér annt um ungfrú
Cross og hennar góðu heilsu, sem hún hefir nú endur-
heimt, er flugliðsmaður einn, sem hefir haft bréfavið-
skifti við hana, eftir að hann las um sjúkdóm hennar
fyrir nokkrum árum. Hann hringdi nýlega og spurði
um liðan hennar. Honum var sagt að hún væri orðin
fleyg og fær, en jafnvel þegar hann heyrði frásögn
hennar sjálfrar í símanum, var mikill efi í röddinni,
og hann sagði: „Ég kem bráðum sjálfur til að sjá með
eigin augum.
Ungfrú Cross vissi varla hvað hún átti að halda um
þennan flugliðsmann, sem hafði að sögn dr. Miners,
tvisvar komið til Upper Arlington að heimsækja ung-
frúna.
Ég sá hann einu sinni í kirkju, einan á bæn“, sagði
dr. Miner, „maður heyrir stundum talað um þessar
kraftaverkalækningar“, bætti hann við, „en eg hefi aldrei
fyrr komizt í kynni við slíkt sjálfur. Þessi stúlka var
mér mikil andleg uppörvun og fjölda mörgum öðrum.
9