Morgunn - 01.12.1945, Blaðsíða 61

M 0 R G U N N
139
En nú skulum við athuga annað iriáll. Hverjar eru þessar
góðu sálir, se.m koma til móts við andann, þegar hann hefir
mesta þörf fyrir hjálp og leiðsögn? Allir vitnisburðir eru
sammála um, að það séu sálir, sem elska oss. En ef vér
höfum ekki unnið til neinnar elsku hjá neinum, hver á þá
að koma til móts við oss? Hver á að koma til móts við
grimma manninn, sjálfselskusegginn, sem aldrei hefir
hugsað um neinn nema sjálfan sig? Þar stoðar ekki lengur
að ætla að kaupa sér neitt með auðlegð eða veraldarvaldi.
Frægur framliðinn maður sagði einu sinni við mig með
mikilli beiskju: „Ég gat ekki tekið ávísanaheftið mitt með
mér hingað. Við höfum látið okkur svo títt um hluti, sem
eru einskis virði, að við höfum vanrækt hlutina, sem máli
skipta“. Fyrir slíka menn er það dapurleg og einmanaleg
stund, þegar þeir eiga. að fara að skera upp það, sem þeir
sáðu til. Ég ætla nú að sinni að hverfa frá því, sem vér
vitum um dapurleg örlög slíkra óþroskaðra sálna, sem
sjaldnast eru smælingjarnir á jörðunni, heldur oftast hinir
ríkustu og gáfuðustu, sem ekki hafa notað auðævi sína eða
gáfur í þjónustu Guðs, eða hafa e. t. v. þroskað heila sinn
á kostnað hjartans. Ég ætla nú heldur að rekja feril góð-
láts miðlungsmanns, sem er farinn yfir landamærin.
Oss er sagt, að atvikin fylgi hvert öðru í hinni eðliieg-
ustu röð. Örstutta stund eru vinirnir, sem standa um- .
hverfis hinn framliðna mann, að samfagna honum og
uppörfa hann, og það er á þessu stigi, að hugsanir hins
framliðna hvarfla oft til jarðnesku vinanna og geta stund-
um verknað, eins og fjarhrif, á hugi þeirra. Það eru til heil-
ar bókmentir u.m sýnir í dauðanum, eða fyrst eftir dauðann,
svo að vér getum fengið staðfesting með því að bera saman
það, sem deyjandi segja oss, og hinir, sem eru komnir yfir
landamærin. Þessu næst kemur hvíld um stundarsakir.
Það fer eftir þörfum hvers og eins, hve langur bessi
hvíldartími er. Þegar sá tími er liðinn, sér hinn framiiðni
aftur sömu verndarverurnar við hlið sér, þær eiga að kynna