19. júní - 19.06.1969, Qupperneq 6

— — — og viS spyrjum frúna
um skyldur henrxar sem forseta-
fruar, um minnisstœS atvik eSa
stund í starfi-----
„Ég hef mín áhugamál, sem betur fer, og ég
ver tómstundum mínum til að rækja þau. Ég hef
ánægju af góðum bókmenntum og reyni að fylgj-
ast með á því sviði, enn fremur að hlusta á klass-
íska tónlist.“
„Við vitum, að forsetahjónin eiga þess kost að
fara oft í leikhús, er ekki svo?“
„Jú, og við notum okkur það töluvert og höf-
um af því mikla ánægju. Við höfum farið á marg-
ar frumsýningar, en þó ekki allar hjá öllum fé-
lögunum og varla eins margar og við hefðum vilj-
að. Okkur er það mjög mikið ánægjuefni að fylgj-
ast með því, sem er að gerast í leikhúsunum.“
Forsetafrúin býður okkur að ganga um salar-
kynnin. Aðalhúsið, Bessastaðastofa, er rúmlega
200 ára gamalt steinhús, eitthvert elzta hús, sem
nú er búið í á íslandi. Niðri eru vistlegar stofur
með gömlum húsgögnum, og segir frúin, að þar
sé allt í svipuðum skorðum og verið hefur síðan
Bessastaðir voru gerðir að ríkisstjóra- og síðar for-
setasetri. Uppi á lofti er svo einkaíbúð þeirra hjón-
anna og barna þeirra. Móttökusalurinn er byggð-
ur við gamla húsið, einfaldur að búnaði og rúm-
góður. Veggi hans prýða myndir úr Listasafni Is-
lands. Við virðum fyrir okkur dálítið óvenjulega
mynd af Snæfellsjökli, stórt olíumálverk eftir
Gunnlaug Scheving, og hrífumst af kvöldstemmn-
ingu í sveitalífsmynd frú Kristínar Jónsdóttur.
Talið berst að landi og þjóð, siðum og venjum.
„Já, vel á minnzt. Er ekki erfitt í fyrstu að
koma fram fyrir hönd þjóðar sinnar, heima eða
heiman, við ólíkar aðstæður hjá óliku fólki?“
Forsetafrúin lítur til okkar brosandi.
„Þetta gera nú svo mörg hjón, að vera fulltrúar
þjóðar sinnar, bæði heima og heiman, á einhverju
tilteknu sviði. Meðal annars höfum við hjónin lengi
gert slíkt, en ég get þó sagt, að skyldur okkar af
4
þessu tagi eru aðrar og meiri og að nokkru leyti
annars eðlis, síðan við komum hingað. Erfitt? Ég
veit varla, hvað segja skal. Flest fólk er ákaflega
þægilegt og auðvelt í viðkynningu, og sú megin-
regla er eflaust bezt að reyna að vera maður sjálf-
ur, eins og maður á að sér, við hvern sem maður
á að skipta, háan eða lágan, eins og sagt er. Það
stýrir eflaust beztri lukku og gerir samvistir við
fólk erfiðisminnstar.“
Við göngum yfir í blómaskálann. Þar inni eru
létt garðhúsgögn.
Forsetafrúin býður okkur sæti, og við dáumst
að blómunum og útsýninu, sem er að visu oft
meira heillandi en í dag, því að hryðjurnar fela
fjöllin og sjórinn er úfinn og grár, nema maður
kalli myndina ægifagra, þá væri það ekki fjarri
sanni. En við kjósum að líta okkur nær og virð-
um fyrir okkur fyrirkomulag blómanna í skálan-
um. Spurningin kemur af sjálfu sér.
„Eruð þér blómakona?“
„Ekki í þeim skilningi, sem ég býst við að venju-
lega sé lagður í það orð. En ég er hrædd um, að
mér fyndist heimili án blóma heldur eyðilegt, og
þó að ég sé engin blómasáþeins og stundum er
sagt, þá hef ég yndi af fallegum og vel hirtum
blómum í kringum mig.“
Skýjabólstrana hefur hrakið frá sólinni í bili,
nú skín hún heit og sterk inn um stóra gluggana,
það fer notalega um okkur í blómaskálanum. Og
nú spyrjum við frúna um skyldur hennar sem for-
setafrúar og minnisstæð at.vik eða stund í starfi.
„Enn hefur ekki gerzt svo margt, að ég muni
það ekki flest, og ég hef ekki annars en góðs að
minnast. Það er rétt, að allmikið af starfi okkar
er að taka á móti fólki, og fyrir öllu slíku þarf vel
að hugsa. Móttökur hér eru með ýmsu móti, og
venjulega er ég þá sem húsfreyja við hlið manns
19. JÚNX
j