19. júní - 19.06.1971, Blaðsíða 15

kynjanna, sem enn er mikill.
Umræðugrundvöllur fæst þó
fyrst og fremst, ef menn gera
upp við sig, hvers þeir óska af
iífinu og hversu víður sjóndeild-
arhringur nægir þeim. Allar þær
umræður, sem átt hafa sér stað
um málefni þessi, tel ég það já-
kvæðasta við hreyfinguna. Virð-
ist sitt sýnast hverjum eins og
gengur.
Eitt málefni hef ég hug á að
taka til smá íhugunar. Þarna á
ég við fjölskylduheildirnar inn-
an þjóðfélagsins. Sýnt er, að
fjölskyldan stendur sundraðri
nú á timum en áður fyrr. Heyrzt
hafa raddir um, að frekari
sundrung verði, ef konunni opn-
ist möguleikar utan heimilisins.
Er það nú svo víst?
Breytingin varð aðallega, er
fólkið flykktist úr sveitum í
bæi. Þá hætti fjöiskyldan að
vera heild samvinnu og sam-
veru. Konan festist heima fyrir
yfir börnum og þar af leiðandi
heimilishaldi. Karlmaðurinn
aftur á móti leitaði fanga út á
við. Börnin losnuðu líka úr
tengslum við fjölskyldu sína.
Kennsla þeirra fluttist meira og
meira út fyrir veggi heimilisins.
Bilið milli kynjanna breikkaði.
Áhugamálin hlutu að stefna í
ólíkar áttir. Síðar skeður það,
að konunni opnast heimur karl-
mannanna. Auk þess eykst fjöl-
breytnin hjá karlmönnunum er
varðar vinnuval. Vinnutíminn
styttist gjarnan líka. Hvort
verður heimilið staður til hvíld-
ar og ánægju með fjölskyldu
sinni, eða aðeins staður erils og
amsturs. Hví ekki að deila með
sér amstri og ánægju. Samvinna
og svipuð áhugamál hijóta allt-
af frekar að sameina en sundra.
Konur mættu gjarnan opna sitt
yfirráðasvæði karimanninum og
karlar eins taka konuna sér við
hlið úti í þjóðifélaginu — allt í
meiri mæli en nú er. Það furðu-
legasta er, að möguleikar kon-
unnar utan heimilisins eru óiíkt
meiri en halda mætti. Eins hef-
ur karimaðurinn bæði mögu-
leika og tíma til að kynnast
heimili sínu og börnum. Hví
lætur fólk í svo ríkum mæli for-
dóma og umtal aftra sér frá því
að kynnast sem mestu af lífinu
sjálfu? Þessu verður hver og
einn að svara fyrir sig. Yrði
þessi aukna hreyfing til þess að
opna augu fjöldans, er takmark-
inu náð.
Ásta Björt Thoroddsen.
í raun og veru vinna þær afreksverk
Kristín Þorbjarnardóttir
Við lifum í þjóðfélagi, sem
stjórnað er af karlmönnum.
Konur hafa haft kosningarétt
og kjörgengi til Alþingis á Is-
landi í 55 ár, en eins og nú er
háttað eru aðeins 1.7% þing-
manna konur. Við stöndum
höllum fæti gagnvart hinum
Norðurlöndunum, en þar er
Finnland í efsta sæti með 22%.
Konur hafa engu að síður áhuga
á stjórnmálum á Islandi, þær
neyta kosningaréttar síns á
borð við karla og hin mörgu og
fjölmennu pólitísku kvenfélög
tala sínu máli.
Það er nú úrelt skoðun, að
hjónabandið sé eitthvert loka-
takmark konunnar í iífinu. Skút-
an sú siglir ekki ætíð í rjóma-
logni eða með sunnanbyr, stór-
sjói og illviðri hreppir hún engu
að síður og strandar jafnvel á
blindskeri. Einnig er það mað-
urinn með Ijáinn, sem sífellt er
á ferð og breytir högum manna.
Menntun kvenna fer því sívax-
andi og f jöldi þeirra, sem hverfa
út í atvinnulífið, eykst með
hverju ári. Heimilisstörf eru
ekki eins tímafrek og áður, síð-
an heimilisvélar urðu almennari
og barnsfæðingum fækkar með
aukinni þekkingu á takinörkun
barneigna. Frístundum kvenna
fer þvi fjölgandi, sem þær gætu
varið til annarra verkefna. Ég
vil svo skjóta því hér inn, að
því fer fjarri, að öll heimili geti
eignazt fullkomnar heimilisvél-
ar vegna gífurlegs kostnaðar,
en hann stafar fyrst og fremst
af háum innflutningstollum.
Raftæki til heimilishalds eru í
80% tolli þar sem aftur á móti
rafmagnsvélar til skrifstofu-
halds eru í 35% tolli. I þessu
samféiagi okkar, sem stjórnað
er af karlmönnum, eins og áður
hefur verið nefnt, gleymist það,
19. JÚNÍ
13