19. júní - 19.06.1971, Qupperneq 35

Þér spyrjið um, hvort ég telji það œski-
legt fyrir þjóðina, að þátttáka kvenna í
stjómmálum aukist, og sé svarið jákvcett,
hvaða leiðir séu þci heppilegastar til, að
svo verði.
Já, tvímœlalaust. Þjóðin fer margra
góðra krafta á mis, meðan konur eru svo
afskipta- og áhugalausar um þjóðmál,
sem raun ber vitni um.
Auðvitað þarf að breyta þjóðfélaginu
þannig, að móðurhlutverkið útiloki ekki
konuna að mestu frá þátttöku í stjórn-
málastarfi.
1 annan stað verða konurnar sjálfar að
sigrast á ástœðulausri minnimáttarkennd
sinni gagnvart körlum, varðandi hœfni og
kunnáttu í þjóðmálastarfi.
1 þriðja lagi verður að glœða og örva
áhuga kvenna fyrir þátttöku í stjórnmál-
um með vekjandi frœðslustarfsemi um fé-
lagsmál.
Karlar eiga að taka vaxandi þátt í inn-
anhússstörfum á heimilunum ásamt kon-
unni, þar með einnig í barnauppeldinu.
Með því aukast möguleikar konunnar til
að sinna öðrum störfum til jafns við karla.
Loks er það svo vald vanans. Undan því
þarf að brjótast. Um aldir nutu konurnar
ekki réttar til þjóðfélagsafskipta eða
stjórnmálaþáitttöku. Karlmenn fóru einir
með það hlutverk.
Þegar konur tóku að berjast fyrir þeim
rétti, vakti það andúð og hneykslun. Þœr,
sem það gerðu, þóttu ókvenlegar. Og enn
eimir eftir af þeim hugsunarhœtti bceði
meðal kvenna og karla. Þessum fordóm-
uni þarf að eyða. Þessa fjötra vanans
Þarf að slíta.
Sem skólastjóri og kennari kynntist ég
því sérstaklega, að sízt eru stúlkur eftir-
bátar pilta um gáfur og þekkingu. Og enn
síður mundi nokkur skyni borinn maður
hálda þvi fram, að konur stœðu körlum
að baki um góðleik hjartans. En samt
sem áður nýtast þessir eiginleikar kvenna
ekki á vettvangi stjórnmálanna, þegar frá
eru teknar örfáar undantekningar. Þetta
ber mjög að harma.
Þá kemur að þvi, að karlar standi i vegi
þess, að konur táki þátt í opinbenim störf-
um. Ekki skal því neitað, að flestum eig-
inmönnum sé lítt um það gefið, að eigin-
konan fari að vasast í stjórnmálum, með
öllu því ónœði, sem því fylgir. Til eru líka
þeir karlar, sem í raun eru andvígir þátt-
töku kvenna í þjóðmálastarfi. Enn eru
þeir til, sem telja starfið ekki konum sam-
boðið. Og ekki er heldur þess að dyljast,
að margar konur láta sér fátt um finnast,
að ky^isystur þeirra láti að sér kveða á
sviði stjórnmálanna.
Ýmis öfl láta þannig á sér bera í þjóð-
félaginu, sem hamla gegn þvi, að konur
sœki fram og neyti krafta sinna og hœfi-
leika á þessu sviði.
En samt er mín reynsla sú, að mest
staiuli á konuniim sjálfum. Ég hef af því
niargendurtekna reynslu, að það ber
sjaldnast árangur, þótt fast sé eftir leit-
að, að fá konur til þess að taka efsta sœti
á lista, og leiða þannig framboð. Eitthvað
auðveldara kann það að vera hjá stœrri
flokkum að fá konur til að taka eitthvert
sceti, sem til greina geti komið á fram-
boðslista. En samt er tregða þeirra sjálfra
til þjóðmálcistarfa úrslitaorsök þess, að
Alþingi er rakin karlasamkunda og sveit-
arstjórnir og sýslunefndir nálega eingöngu
skipaðar körlum. Það, að skipa konum á
framboðslista „upp á punt“, myndi fá
skjótan endi, ef konurnar sjálfar kysu sér
annað og ábyrgðarmeira hlutverk í opin-
berum störfum. En hér þarf svo sannar-
lega að verða breyting á. En umfram állt
á það að verða verk kvennanna sjálfra.
Vinsamlegast,

19. JÚNÍ
33