19. júní - 19.06.1971, Blaðsíða 16

að heimilin eru mikilvægar
stofnanir, sem þurfa á vélvæð-
ingu að halda eins og önnur fyr-
irtæki.
Þrátt fyrir aukna menntun og
breytt viðhorf til stöðu kvenna
í þjóðfélaginu, þá er þó eins og
þær sjálfar vanti heilbrigðan og
eðlilegan metnað til að standa í
fremstu víglínu við hlið karla
og keppa við þá um stöður og
völd í þjóðféiaginu. Við höfum
þó á að skipa miklum fjölda frá-
bærra kvenna, sem lokið hafa
langskólanámi í samfylgd þeirra
sömu fyrrnefndu karla og stað-
ið þeim fyllilega jafnfætis í
námsafrekum. I raun réttri
vinna þær konur ótrúleg afreks-
verk, sem jafnframt náminu eru
mæður, eiginkonur og stýra
heimilishaldi. Það verður margt
ómerkilegra fjölmiðlunum að
fréttaefni en þessar konur.
Á allra síðustu árum hefur þó
það gerzt, að konur hafa kom-
izt í efstu þrep þjóðfélagsins.
Fyrsti kvenprófessor við Há-
skóla Islands var skipaður á ár-
inu 1969 og núverandi dóms- og
kirkjumálaráðherra er kona.
Báðar þessar konur skipa sinn
sess með miklum ágætum. Ný-
lega var kona kjörin formaður
Arkitektafélags Islands.
Ég álít, að sú hreyfing, sem
nú á sér stað um stöðu kynj-
anna í þjóðfélaginu, geti stuðlað
að því, að þessi þróun haldi
áfram. Starfsemi Rauðsokka er
vel fallin til að efla sjálfstraust
og metnað kvenna, stuðla að út-
rýmingu á úreltu almennings-
áliti, sem enn á sér þó stað á
stöðu konunnar. Þá skapast
áreiðanlega heilbrigðara og
hamingjusamara lif fyrir okkur
öll, sem byggjum þetta land.
Kristín Þorbjarnardóttir.
Grasið virðist stundum grænna i öðrum görðum
Bernliaróur Guömundsson
Það sagði mér maður, ný-
kominn frá Bandaríkjunum,
og hafði reyndar dvalizt þar
áður fyrir fjórum árum, að
þar hefðu orðið geysilegar þjóð-
félagsbreytingar, og margt ver-
ið tekið til endurmats, en þó
hefði breytingin orðið mest,
hvað varðar stöðu konunnar,
sérílagi þó í afstöðu þeirra til
sjálfra sín. En svo bætti hann
við: Þetta er sama sagan hér á
íslandi.
Ég varð dálítið hvumsa, en
líklega er þetta rétt. Barátta
Rauðsokka hefur sannarlega
ekki farið fram hjá neinum, en
mér er næst að halda, að hún
sé fremur afleiðing en ekki or-
sök, nefnilega, að tíminn hafi
verið fullnaður.
Það þarf ekki að gera hér
grein fyrir gjörbreyttum þjóð-
félagsaðstæðum, þeirri þjónustu
matvæla- og fataiðnaðarins, sem
hefur losað konur við ýmis
heimilisstörf, og reyndar losað
um þá tilfinningu þeirra sumra,
að þeirra sé brýn þörf. En þetta
og ótalmargt annað hefur stutt
að fyrrnefndu endurmati, sem
er sjálfsagt og nauðsynlegt,
enda satt það sem segir í helgri
bók, að sannleikurinn gerir
menn frjáisa.
I umræðum um þessi mál hef-
ur orðið mannréttindi oft verið
nefnt, jafnvel oftar en kvenrétt-
indi, og er það vel, því að slíkt
endurmat. á að leiða til aukinna
réttinda, aukins frelsis beggja
kynja. Mér er ekki grunlaust
um, að sú skoðun, að móðirin
eigi að helga sig uppeldi barn-
anna, hafi svipt margan föður-
inn þeirri þörfu reynslu og gleði
að annast um barnið sitt. Óeðli-
legt vinnuálag margra feðra
hefur að vísu fjarlægt þá enn
meir, en ég hef beinlínis séð
ungar mæður skáka manni sín-
um frá — þarna var nefnilega
þeirra verksvið —, en hvers
vegna er það ekki föðurins að
mata hvítvoðunginn eða lesa
kvöldbænir með börnunum sín-
um?
Hér virðist þó hafa orðið
nokkur hugarfarsbreyting með
yngstu foreldrakynslóðinni.
Feðurnir virðast frjálsari, þeir
,,þora“ fremur að sinna börnum
sínum. Heyrt hef ég um ung
hjón, þar sem móðirin vinnur
úti fyrir hádegi, en faðirinn er
þá heima með börnunum, en
vinnur svo sjálfur úti síðdegis.
Að vísu eru ekki margar starfs-
greinar, sem bjóða upp á þenn-
an möguleika.
Hitt er svo annað mál, að það
er munur á afstöðu foreldranna
til barnanna. Móðirin hefur
14
19. JÚNÍ