19. júní - 19.06.1973, Page 8

Hvort þessar glefsur sýna þver-
skurð af viðhorfum fólks til hvert
annars og tækifærum þess til að
deila kjörum hvert með öðru, skal
ósagt látið, en aftur á móti virðist
sem eirrn aðilinn í fjölskyldu-
myndinni standi höllinn fæti.
Getur verið, að konan sitji sinns
staðar eftir að mestu tómhent inni
á heimilinu — stærstu verkefmun
þess verið þokað burt og hún ekki
skynjað þáttinn mikilvæga, þ. e.
verndarhlutverk heimilisins, þar
eð uppspretta hans, slagæð daglegs
athafnalifs í nútímasamfélagi,
liggur fjarri henni?
Ef við nú undir lokin gefum
okkur, að framansögðu, að heppi-
legasta samband innbyrðis á
heimilum náist, ef allir aðilar hafa
tækifæri, hver eftir síninn ástæð-
um, til þess að vera virkir þátt-
takendur í daglegri önn þjóðfélags-
ins, þá verði næsta skref að stuðla
að því, að svo megi verða.
Frumskilyrði þess er að veita
heimilunum hjástoð með því að
viðurkenna böm sem einstakl-
inga með sérstakar félagslegar
þarfir og síðan fullnægja þeim. Að
þvi marki getur legið meira en
ein leið, en beinast liggur þó við
í þjóðfélagi, þar sem fjölskyldan
er frumeining heildarinnar að
skírskota til yfirsýnar og skilnings
forráðamanna á þeim aðgerðum,
sem stuðla að betra fjölskyldulífi
og }>ar með óbrotgjarnri heimilum
og í framhaldi af þvi meiri festu
í samfélaginu.
Þjóðfélag, sem ekki hlúir að
eigin vaxtarbroddi samhliða því
að veita öllum fullvaxta þegnum
sínum tækifæri til þess að neyta
afls og orku á eðlilegum starfs-
vettvangi, getur átt á hættu að
eyða sjálfu sér.
Giftar konur og börn tilheyra
heildinni, — þeim verður að veita
svigrúm, eins og öðrum. En á
meðan forystulið í félagslegu og
atvinnulegu tilliti blundar, geta
þeir einstaklingar, sem gerst finna,
hvar skórinn kreppir, spurt sjálfa
sig: Ilvernig getum við lagzt á
málið með raunhæfu móti?
Björg Einarsdóttir
verzlunarmaður.
// n n n n n n // // // // // //
Meginatriði góðs fjölskyldulífs
eru, að mínu mati, ást, traust og
virðing milli fjölskylduaðilanna.
Heimilið á að vera griðastaður þess
sem á þar samastað, þar á hann að
eiga athvarf. 1 þessari grein vil ég
leitast við, að segja skoðun mina á
æskilegu fjölskyldulífi, og þá ekki
sízt hvernig það ætti að vera með
tilliti til barnanna í fjölskyldunni.
Engum er gott heimili jafn nauð-
synlegt og ungu barni. Enginn
mótast meira af heimilinu en það.
Foreldrarnir verða að gefa börn-
unum mikið af sinum tíma, og þó
aðallega móðirin, því ekki verður
því náttúrulögmáli breytt að það
er hlutverk konunnar að sinna
móðurstörfunum, en hitt er annað
mál, að faðirinn er ekki leystur
undan neinni þeirri ábyrgð, sem
höfðar til hans.
Það hefur verið sýnt fram á það
með rannsóknum, að nauðsynlegt
er fyrir barnið að hafa einhvern
vissan aðiia til að leita til ef eitt-
hvað bjátar á, og að enginn er
æskilegri í það hlutverk en móðir-
in. Tekin hafa verið dæmi, þar
sem böin hafa annars vegar alizt
upp hjá móður sinni, og hún þá
ekki af bezta stað í þjóðfélagsstig-
anum á okkar vísu, og hins vegar
börn, sem alizt hafa upp eingöngu
á barnaheimilum. Dæmin sýndu,
að mun betra var fyrir bömin að
fá notið móður sinnar. Það em fáir
sem koma í hennar stað. Börnin
þarfnast, sérstaklega fyrstu árin,
að „eytt sé í þau tima“. Það þarf
að tala við þau, láta þau fá hreyf-
ingu og á annan hátt að veita þeim
það vegancsti, sem þarf út í lífið.
Við þekkjum eða höfum heyrt
um dæmi, þar sem börnin eru
send í skólann á morgnana, for-
eldrarnir fara í vinnu og koma
ekki aftur heim fyrr en síðdegis,
eða jafnvel seint á kvöldin. Börnin
koma heim úr skólanum um há-
degið, með lykil um hálsinn að
íbúðinni. Þau fá sér eitthvað í
svanginn úr ískápnum, eða seðja
hungur sitt í næstu sjoppu. Síðan
eru þau ein, þar til foreldrarnir
koma heim dauðþreytt eftir langan
vinnudag. Húsmóðirin tekur til
matinn og síðan er horft á sjón-
varpið, það sem eftir er kvöldsins.
Helgarnar em eina tilbreytingin,
þegar fjölskyldan getur verið sam-
an í næði, án þess að skyldan kalli,
en oftast er það þá eitthvað annað
sem glepur. Þama fer barnið mjög
á mis við það uppeldi, sem for-
6
19. JÚNÍ