19. júní - 19.06.1973, Síða 17

og eyru? Ég minntist áður á aug-
lýsingar. Fréttamyndir berast líka
utan ur heimi, oft ófagrar. En á
að halda þeim frá börnunum? Eru
þær ekki svipmyndir frá þeim
heimi, sem við lifum í, hvað hroll-
vekjandi sem þær kunna að vera?
Er ekki nær að nota þær til þess,
að vekja andúð á þvi sem miður
fer, samúð með því, sem vel er
gert? Slíkt má gera með samtölum
eftir á, eða stuttum skýringum,
meðan horft er. Ég er yfirleitt and-
vig því, að böm horfi ein á sjón-
varp, hvergi þurfa þau ef til vill
meiri handleiðslu. Þetta var um
fréttirnar, öðru máli er að gegna
um ýmsar myndir aðrar, sem ekki
em ætlaðar börnum, þær ættu að
vera merktar sérstaklega í dag-
skránni, svo að eldra fólkið geti
áttað sig í tíma, og lokað þá fyrir
eða fengið ungviðinu annað við-
fangsefni. Annars er reynsla mín
og sjálfsagt fleiri sú, að bezta
ráðið sé að taka af skarið og loka,
enda oft ekki af miklu að missa.
Annað mál er með ýmsa viðræðu-
og fræðsluþætti. Veki þeir ekki á-
huga stálpaðra bama, þ. e. þeirra,
sem em vakandi eftir 8 á kvöldin,
eiga þau að læra að virða óskir
annars heímilisfóiks og leyfa þvi
að horfa og hlusta í friði. Þetta
getur verið lexía í einu af undir-
stöðuatriðum góðs fjölskyldulífs,
það er gagnkvæm virðing fyrir á-
hugamálum einstaklinganna. Mig
langar aðeins að koma hér fram
með fróma ósk um að laugardags-
mynd sjónvarpsins sé „fyrir alla
fjölskylduna“, eða öllu heldur
þann hluta, sem oftast er heima á
þeim kvöldum. Þvi skyldi ekki
„fjölskyldutækið" stuðla að á-
nægjulegri kvöldstund, með því að
sýna myndir, sem allir geta horft
á sameiginlega, spjallað um og
glatt sig \rfir á eftir.
Ég get ekki skilið svo við þetta
efni, að minnast ekki aðeins á
leikhús og kvikmyndahús. Leik-
húsin gera virðingarverðar til-
raunir til að ala upp áhorfendur
framtíðarinnar, oft með góðum
leiksýningum, er hafa menningar-
brag. Áður minntist ég á skortinn
á barnaleikrituin. Kvikmyndahús-
in hafa sérstakar bamasýningar
hvern sunnudag, a. m. k. hér í
höfuðborginni, en þar fer minna
fyrir menningarbrag áhorfenda.
Óp og óhljóð keyra úr hófi; ruslið
flýtur um gólfin að sýningu lok-
inni. Ein skýringin er sjálfsagt sú,
að börnin fara yfirleitt ein á þess-
ar sýningar, og fáir fullorðnir eru
til eftirlits. Samt ætti forráða-
mönnum kvikmyndahúsanna að
vera í lófa lagið að beina áhrifum
sínum til þess að ala upp kvik-
myndahúsgesti. Það þyrfti ekki
annað en segja krökkunum, að
engin mynd yrði sýnd, nema þau
hefðu lægra um sig og hentu ekki
ruslinu á gólfið, slíkt mundu þau
skilja. Umhverfisvemd er mikið
rædd nú á dögum og ekki að ó-
fyrirsynju. Því má ekki byrja inn-
anhúss og í nánasta umhverfi
bamsins?
Þetta em sundurlausir þankar
um yfirgripsmikið efni. Ég ítreka
það sem ég tók fram í upphafi,
þetta er verðugt umræðuefni fyrir
heila ráðstefnu.
Sigríður Ingimarsdóttir húsmóðir.
ft ff ff tt ff ff ff ff ff ff tf ff tt
Fjölskyldulíf befur tekið mikl-
um breytingum frá þvi, er við
nútímaforeldrar vomm böm. Þar
má nefna stóraukin lifsþægindi og
aukna innrás fjölmiðla á heimili,
og ber þar að sjálfsögðu sjónvarpið
hæst.
Eins og kunnugt er, þurfa böm
hegðunarramma eða reglur (þó
ekki of stífar) að fara eftir; ekki
aðeins til að læra að verða þjóð-
félagsþegnar, heldur einnig vegna
þess, að þau ráða ekki við algert
frjálsræði sökum ónógs þroska.
Sumir íoreldrar eiga í talsverð-
um erfiðleikum með að setja börn-
um sinum slíkar reglur um allt hið
nýja í lífinu vegna þess, að þeir
eiga sjálfir erfitt með að stilla í
hóf notkun útvarps og sjónvarps
t. d., og vera bömum sínum gott
fordæmi. Okkur vom í æsku ekki
settar neinar reglur um siónvarp,
sem ekki var til, „hasarblöð“ sáust
varla, kvilonyndir vom sýndar
einu sinni í viku, a. m. k. úti á
landsbvggðinni, og vasapeninga
höfðu fæstir foreldrar efni á að
veita börnum sínum. Miðað við
þann tima, hefur fólk nú fullar
hendur fjár, og fjölmiðlar steypa
vfir okkur efni úr öllum áttum.
19. JÚNÍ
15