19. júní - 19.06.1973, Blaðsíða 13

rækt virðist iriér vera lögð við að
þroska sköpunarþörf bama á þessu
heimili, og finnst mér það mjög
æskilegt, þar sem foreldrar hafa
bæði misgóða aðstöðu og hug-
mvndaflug til að leiðbeina bömum
sínum á því sviði. Einnig er lögð
áherzlu á að vekja áhuga bam-
anna á umhverfi sínu. Sem dæmi
um það má nefna, að farið var með
allan hópinn til að fylgjast með
undrinu, þegar hryssa ein kastaði
í nágrenni barnaheimilisins. Ann-
að skemmtilegt dæmi er það, að
fóstmmar fóru með bömin niður
í miðbæ til að fagna komu hand-
ritanna, þegar þau komu til lands-
ins. Aður höfðu börnin verið frædd
allvel um handritamálið. Ég held,
að foreldrarnir hafi almennt ekki
tök á að leyfa börnum sínum að
fylgjast með atburðum sem þess-
um, eins vel og .fóstrur, sem hafa
þetta að atvinnu, og einnig held ég,
að fáir foreldrar hafi hugsun á því.
Þegar við „húsmæður“ stöndum
í bakstri og alls konar undirbún-
ingi fyrir stórhátíðir, koma börn
okkar frá barnaheimilunum með
ýmsa smáhluti, sem þeim hefur
verið kennt að búa til, einnig segja
þau okkur sögur og fara með vísur,
sem þau hafa lært, og allt er þetta
tengt hinum ýmsu hátíðum. Held
ég, að fá heimili myndu hafa tíma
til að sinna börnum á þennan hátt
vegna anna og af öðrum ástæðmn.
Skógarborg virðist þó vera í
nokkurri sérstöðu, hvað stærð
snertir. Þar eru ekki nema á milli
tuttugu og þrjátíu böm, og er það
efalaust mikill kostur.
Ég efast ekki um, að fóstrun á
einkaheimilum geti verið ágæt, sé
vel skipulagt, bæði hvað mannval
og aðstæður snerti.
Hvað safnaðarheimilum við-
víkur, má vel vera, að þau geti
skilað barnagæzlulilutverkinu á-
gætlega, þó að mínu áliti aðeins, ef
trúmálum er haldið utan við dag-
leg störf. Þar held ég, að hvert
heimili verði að fá að hafa úrslita-
vald.
Mestu máli skiptir þó, að börn
njóti umhyggju og hæfilegs at-
liafna- og skoðanafrelsis. Ég held,
að foreldrar geti fyllilega treyst þvi
fólki, sem Fóstruskólinn og Sumar-
gjöf velja til að annast þessa starf-
semi.
Nú get ég að vísu ekki talað
nema út frá eigin reynslu. Við
verðum aldrei vör við, að drengur-
inn okkar fari með neinum trega
að heiman á morgnana, þó að við
teljum okkur hafa skapað honum
ágæt skilyrði og hann njóti yfir-
leitt alls þess, sem við teljum nauð-
synlegt. Þetta getur aðems borið
vott um tvennt, annaðhvort er
svona leiðinlegt heima eða þá svo
mikið gaman á barnaheimilinu, og
því vil ég heldur trúa af eðlilegum
ástæðum. Aftur á móti verð ég oft
vör við, að drengurinn minn vill
liafa með sér persónulegan smá-
hlut að heiman.
Þó að ég ymii ekki utan heimilis,
teldi ég æskilegt, að barnið mitt
hefði kost á að dveljast á barna-
heimili einhvern tíma dags, ekki
til að losna við það, heldur til þess,
að það kynntist öðrum viðhorfum
en eru heima hiá því og umgengist
annað fólk, bæði fullorðna og böm.
Auk þess finnst mér drengurinn
minn betur kunna að meta helgar
og sumarfrí, þegar við erum öll
saman heima eða að heiman.
Að lokum vil ég koma á fram-
færi þeirri skoðun minni, að nauð-
synlegt er að laða fleiri karlmenn
til starfa á bamaheimilum. Það
lilýtur að vera börnum eðlilegast
að umgangast bæði kynin, auk
þess em mörg börn á bamahehnil-
um börn einstæðra mæðra.
Helga Ragnarsdóttir
hjúkrunarkona.
Börn og fjölmiðlar
Sífellt meira af þeirri reynslu,
sem böm okkar fá af raunvemleik-
anum, er óbein, það er að segja, að
skotið er inn millilið milli bams-
ins og raunveruleikans. Bækur,
blöð, útvarp, sjónvarp, kvikmynd-
ii', allt eru þetta fjölmiðlar, sem
sýna okkur og bömum okkar ým-
ist ónákvæm líkön af raunveru-
leikanum eða fjarlæga mynd af
honum, sem við sjáum gegnum
gler og getum engin áhrif haft á.
Hver er svo aðalmunurinn á
fjölmiðlum og þeirri miðlun, sem
fram fer við bein samskipti milli
fólks. Fjölmiðlunin er í fyrsta
lagi óbeiry það er að segja, hún
krefst yfirleitt tæknilegra hjálpar-
19. JIJNÍ
11