19. júní - 19.06.1996, Qupperneq 45

„Mér finnst þaö forréttindi aö hafa fengiö aö taka þátt í þeim útköllum sem ég hef veriö í, aö hafa
fengiö aö hjálpa. “
ég í framhaldsnám til Baltimore og lærði hjá
þessum prófessor og starfaði samtímis í al-
þjóðabjörgunarsveitinni.
Ég ákvað það þegar ég kláraði masters-
gráðuna að taka mér frí og fara aftur út í rnitt
aðaláhugamál sem er fallhlífarstökk. Ég hafði
byrjað á því 1984, stokkið í tvö ár en hætt tíma-
bundið til að ljúka námi. Frá Baltimore fór ég
því til Flórída og var þar í 6 mánuði til að
koma mér aftur inn í fallhlífarstökkið. Fallhlíf-
arstökk er ekki bara íþrótt, þetta er lífsmáti,
alla vega í Bandaríkjunum. Þetta eru sérstök
samfélög, menn búa í hjólhýsum í kringum
flugvellina og lífið gengur út á að stökkva.
Eftir það fór ég til Kaliforníu til að leita
mér að vinnu. Mig langaði til að vera í Kali-
forníu af því að þetta er jarðskjálftasvæði, lang-
aði að vita hvernig mér gengi sem verkfræðingi
þar. Það var ákveðið fyrirtæki, EQE Internatio-
nal, sem var búið að bjóða mér vinnu í San
Fransiskó, tvisvar meira að segja. Fyrst meðan
ég var að klára skólann en það tilboð fannst
mér ekki nógu gott. Þegar ég kláraði buðu þeir
mér aftur vinnu. Ég var hins vegar búin að lofa
sjálfri mér því að taka mér frí til að sinna
stökkinu. Svo ég sagði nei takk.
Eftir að hafa stokkið í hálft ár í Flórída fór
ég loks til San Fransiskó og sagði við EQE: -
Jæja, þá er ég komin. Þeir sögðu: - Það er gott,
komdu í heimsókn, en við liöfum ekki vinnu
handa þér. Ég sagði - Allt í lagi, ég fer þá bara á
fallhlífarstökkssvæði hér í Kalíforníu og bíð og
sé til hvað gerist. Þá fór ég til Perris Valley, rétt
austan við Los Angeles, sem er eitt af nokkrum
Mekka fallhlífarstökkvara. Þann vetur sótti ég
um á nokkrum stöðum í Kaliforníu, en þetta
var mjög slæmur tími fyrir verkfræðinga. Ég
kannaði andrúmsloftið hér heima en sótti ekki
um neitt. Mig langaði frekar að vera úti og fá
reynsluna af jarðskjálftasvæðinu.
Ég ætlaði upphaflega að vera 3-4 vikur í
Perris en það varð eitt og hálft ár. Það kom
náttúrlega að því að maður varð að spá í hlut-
ina, því tekjurnar voru mjög litlar á þessu
tímabili. Þetta var samt mjög gott tímabil fyrir
mig vegna þess að ég þurfti að spá í hvað ég
vildi fá út úr lífinu. Ég fékk alveg að rasa út í
sambandi við fallhlífarstökkið og spáði mikið í
það hvort ég ætti að leggja það fyrir mig, gerast
kennari og lifa á því. En ég komst að þeirri nið-
urstöðu að björgunarmál, almannavarnamál og
verkfræðimál, þetta allt ætti svo sterk ítök í
mér að ég yrði að taka það fram yfir. Hins veg-
ar, ef ég hefði aldrei farið til Flórída og til Perr-
is Valley, ef ég hefði aldrei valið að prófa þetta,
þá sæti ég enn og hugsaði - ef ég hefði nú bara
stokkið.
Maður lærir að bjarga sér
Og var það þess virði að stökkva?
Já hiklaust. Ég held að maður eigi að lifa
lífinu þannig að maður fari eftir þeim löngun-
um sem maður hefur. Það þýðir samt ekki að
langa til að vinna aldrei neitt og láta einhverja
aðra, eða ríkið, skaffa mat og húsnæði. En mað-
ur verður stundum að taka áhættu í lífinu. Ég
held að það sé miklu skemmtilegra að prófa að
láta drauminn rætast, jafnvel þótt hann fari
ekki eins og við var búist, heldur en að sitja í
einhverju millibilsástandi, alltaf að langa, en
prófa aldrei neitt.
Það getur verið ágæt lífsreynsla að hafa
plön sem ganga ekki upp. Eins og þegar ég fór
til Kaliforníu. Þá þarf maður að setja hugsan-
irnar í gang. Þetta kennir manni að bjarga sér.
framhald á bls. 44
43 19 .jÚní RIT KVENRÉTTINDAFÉLAGS ISLANDS