19. júní - 19.06.2002, Side 9

ar spurt er hvers vegna parið hagi hlutunum
þannig er viðkvæðið oftar en ekki eitthvað á
þessa leið. „Það hefur ekkert með jafnrétti að
gera að ég skipti aldrei um dekk. Ég geri bara
eitthvað annað fyrir hann í staðinn." Eða: „Hann
kann ekki að skipta á barninu." Ætli jafnrétti verði
meðan þetta er hugarfar ungra kvenna? Það
þýðir kannski lítið að fussa og sveia yfir svörum
sem þessum og oftar en ekki er slík verkaskipt-
ing vísast ómeðvituð. Verður einhvern veginn ó-
vart svona. En ég held samt að hugarfarið sé
okkur oft fjötur um fót. Flestar viljum við jafnrétti,
innan og utan heimilis. Samt sem áður held ég að
við könnumst flestar við að taka að okkur ein-
hverskonar verkstjórn á heimilinu. Það er ef við
tökum heimilið ekki alveg yfir. Hvaða kona kann-
ast til dæmis ekki við að þrjóta handklæðin sjálf
af því að „hann gerir það ekki alveg rétt“? Að
brjálast þegar hann vaskar ekki upp eins hún er
„vön að gera“ eða að skipta um föt á barninu af
því að hann klæddi það í föt sem ekki pössuðu
saman? Má vera að verkaskiptingin á heimilinu
sé kynbundin af því að við leyfum mökum okkar
ekki að taka ábyrgð og gera hlutina á sinn hátt?
Þannig komist karlmenn undan því að taka á-
byrgð á heimilishaldinu einfaldlega vegna þess
að þeim er ekki treyst? Stundum viljum við líka
vera í prinsessuhlutverkinu og láta gera hlutina
fyrir okkur. Til dæmis þegar kemur að því að
skipta um dekk á bílnum og „gerum þá bara eitt-
hvað annað fyrir hann í staðinn". Er þetta hugar-
far að verða þess valdandi að við hjökkum í sama
farinu og verður lítið ágengt í jafnréttisbarátt-
unni? Er margt af því sem betur mætti fara í jafn-
réttisbaráttunni þannig okkar eigin hugarfari að
kenna? Eru það annars ekki litlu hlutirnir í einka-
lífi okkar sem smám saman leggja lóð á vogar-
skálar jafnréttis? Mitt er ekki að svara heldur
okkar allra. Við ættum allar að líta í eigin barm og
spyrja okkur þessara spurninga. □
9