Sólskin - 01.07.1935, Blaðsíða 18

hríð brestur á þá á heiðum uppi, að nema þegar
staðar. Standa þeir svo grafkyrrir, meðan kófinu
svifar að úr öllum áttum, og setja vel á sig veginn
og réttu stefnuna. Þegar bylurinn er orðinn jafn-
vinda, setja þeir vel á sig, hvar vindurinn blæs á
þá. Þá fyrst leggja þeir öruggir af stað. Meðan
vegurinn er beinn, láta þeir vindinn jafnan blása
á sama staðinn á líkama sínum. Þannig geta þeir
komið í veg fyrir, að þeir sveigi af leið eða gangi
í hring, eins og mönnum hættir við, þegar þeir
villast.
Ulfar eru þefvísir.
Einu sinni var gamall arabiskur leiðsögumaður
í Egyptalandi, sem var steinblindur. Þó gat hann
ratað, og það jafnvel um eyðimörkina. Þetta gat
hann gert þannig, að þefa af sandinum. Hann tók
upp handfylli sína af sandi við og við og þefaði
af, til þess að vera viss um, að hann væri á réttri
leið. Hann þekkti lyktina af hverjum áfangastað,
áður en hann kom að honum.
Einu sinni kom félögum hans saman um að leika
á hann. Þeir fluttu með sér sand í poka frá nátt-
stað sínum. Þegar þeir komu að næsta áfangastað,
réttu þeir honum handfylli af sandi og sögðu, að
þeir hefðu tekið hana þar upp. Gamli maðurinn
þefaði af sandinum og varð allur að undrun. Hann
þefaði aftur og sagði loks mjög sorgbitinn, að sér
hefði viljað til voðaleg slysni, — hann væri kominn
með þá aftur á staðinn, þar sem þeir höfðu gist
nóttina áður. — Hann var mjög aumur yfir þessu,
16