Sólskin - 01.07.1935, Blaðsíða 19

þangað til þeir sögðu honum upp alla söguna, hvern-
ig þeir höfðu leikið á hann.
Þegar vlð áttum í stríði við Zúlúkaffana fyrir
löngu síðan, þá vaknaði eg eina nótt í herbúðunum
við einkennilega lykt í næturloftinu. Það var lykt-
in af einum hinna innfæddu.
Eg vakti félaga mína, en þeir gátu ekki fundið
lyktina. Flestir þeirra reyktu, en tóbaksmaður er
sjaldan eins lyktnæmur og þeir, sem Jausir eru við
tóbakseitrun. Auk þess að eyðileggja lyktarskynj-
unina, gerir tóbakið mann mæðinn og veldur hjart-
slætti, taugaveiklun og sjóndepru og gerir mann
lélegri til allra góðra verka en orðið hefði, ef lík-
aminn hefði verið laus við eitrið. Að þessu athug-
uðu, mun enginn undrast það, að góðir skátar eru
oftast lausir við tóbaksnotkun.
Svo haldið sé áfram sögunni, þá fann eg stöðugt,
að óvinirnir voru nálægt okkur, þess vegna vöktum
við allir.
Bráðlega fórum við að heyra þá skríða um í gras-
inu, í von um að geta komið að okkur óvörum og
ráðist á okkur sofandi. 1 stað þess fengu þeir að
óvörum skothríð frá okkur, svo að þeir flýðu allir
eins og fætur toguðu.
Af þessu sést það, hve dýrmætt það getur verið,
að vera lyktnæmur.