Sameiningin - 01.11.1891, Side 2

—130—
lögð. Textinn stendr svo að segja í miðri guðspjallssög-
unni, eins og Lúkas hefir fiutt oss hana. Svo það stóð
ekki til, að Jesús þá væri búinn að sýna mönnum guðs-
ríkisplöntuna, sem hann var sendr ofan á jörðina til að
gróðrsetja þar, í hennar fullþroskuðu mynd. Hún hafði
naumast enn birzt neinum, ekki einu sinni hans nánustu
ástvinum og áhangendum, lians útvöldu lærisveinum, í
meira en hálfþroskaðri mynd. það fylgdi guðlegr andi,
guðlegt líf, orðinu hans strax frá upphafi. Og það var
augsýnilegt, að upp af því hlaut að vaxa eitthvað óvið-
jafnanlega mikið, aðdáanlegt og guðdómlegt. En hvað eig-
inlega átti úr því að verða, hvernig það liti út, þegar það
væri fullþroskað, það gat enginn enn þá sagt neitt Yneð
vissu um. Slík jurt í andans ríki, eins og sú, sem Jesús
leiddi fram með hinni guðlegu kenning sinni, hinu skap-
anda trúarorði sínu, hafði aldrei fyr birzt hér á jarðríki.
Enginn hafði séð neitt slíkt. Og þó hún sem sagt vær1
ekki nerna hálfþroskuð enn, eða vöxtr hennar ekki enn
nema hálfopinberaðr, samt störðu menn á hana alveg for-
viða. Eitt var þegar frá fyrsta augnabliki eftir að Jesús
opinberlega opnaði munninn augsýnilegt: það var kærleik-
ans frelsisorð, sem hann hafði að flytja. það var hinn
guðlegi frelsandi kærleikr, sem hann var að opinbera. Slíkr
kærleikr hafði aldrei áðr verið sýndr. það var eins og öll
kærleiksorð, er áðr höfðu heyrzt, visnuðu upp og yrði að
engu í samanburði við þau kærleiksorð, sem hann kom
ineð. það var eins og hann ætlaðist til, að allir drœgi
sig til baka með sína speki og sinn trúarlærdóm og sínar
siðferðiskenningar og beygði sig í auðmýkt og tilbeiðslu
fyrir þeim kærleiksboðskap, er hann einn hafði fram að
fœra. Aldrei var neitt hik eða neinn efi á neinu einasta
atriði í frelsisboðskapnum hans. Aldrei nein getgáta.
Aldrei nein óvissa. Guðlegr myndugleikr, guðleg vissa, guð-
legt vald fyigdi hverju einasta orði hans frá upphafi. Og
það, sem stórkostlegast var af öllu, og það, sem einkenndi
hann einn og gjörði hann allsendis ólíkan öllum guðlegum
spámönnum, er mannkynssagan vissi og veit af, var það,
að hann var sér engrar syndar, einskis siðferðislegs ófull-