Sameiningin - 01.11.1891, Qupperneq 19

—147—
falskar huginyndir í mál þaö, sem um er að rœða. Post-
ularnir voru sjónarvottar að atburðunum í æti Krists eins
og aðrir voru sjónarvottar að þeim. En þeir einir voru
af guði innblásnir til að fœra í frásögu atburði þá, er þeir
höfðu heyrt og séð. Yðr þykir vænt um orð með tvö-
faldri merking. þau má æfinlega hártoga. Að vera v o 11 r
að einhverju getr þýtt, að maðr hati séð einhvern at-
burð gjörast, en það getr líka þýtt, að maðr hafi vottað
um það, sem hann hefir séð. Guðspjallamennirnir voru af
gúði innblásnir til þess að segja frá því, er þeir gátu vott-
að. Eg nefni þetta að eins til þess að sýna, hve vand-
lega þarf að hafa gætr á yðr. — Svo það, sem hinir „inn-
blásnu vottar“ segja um uppstigninguna, er samhljóöa.
Ingersoll: Látum oss sjá. — Matteus segir ekkert um
það efni.
Svar: Andmælandi yðar kvað það, sem guðspjallamenn-
irnir segja, væri samhljóða. Hann talaði ekkert um það.
sem sá eða sá guðspjallamaörinn hefir látið ósagt. Saga
Matteusar endar með upprisunni og umboði því, er postul-
unum var gefið, en nær ekki svo langt eins og til upp-
stigningarinnar.
Ingersoll: Upp á þetta undr undranna eyðir Markús
einu versi: „Nú er drottinn hafðí endað tal sitt við þá,
varð hann upp numinn til himins og settist til guðs hœgri
handar".
Svar: Er eitt vers ekki nœgilegt til að skýra frá
þýðingarmiklum atburöi? þér hefðuð vafalaust eytt mörg-
um orðum til þess að skýra frá þessum atburði, en það
var ekki ritháttr Markúsar; hann var enginn skáldtnælgis-
maðr. Munrinn á honum og yðr cr sá, að hann var af
guði innblásinn til þess að segja sannleikann, þar sem þér
ekki eruð það—eða minnsta kosti bera rit yðar þess eng-
an vott.
Ingersoll: Lúkas, annar af þessum vottum, segir: „En
á meðan hann var að blessa yfir þá, skildist hann frá
þeim og varð uppnuminn til himins“.
Svar: Er þá það, sem hér er sagt, ekki samhljóða því;
er Markús segir?