Sameiningin - 01.11.1891, Blaðsíða 25

—153—
trúarinnar í sálu mannsins, hver einn sigr trúarinnar í
kristilegri kirkju er eins og vopnahlé. En þaS er ekki
nema augnabliks hvíld. þaS þarf aS byrja á ný; þaS
þarf aS hefja nýja orrustu. þaS er lífsspursmál aS halda
áfram, lífsspursinál aS viShafa nýja aSgæzlu og varkárni.
þaS þarf aS byrja á ný og einlægt aS ieysa úr sama
spursmálinu : Hvernig eigum vér aS byrja ? Ó, hver treyst-
ir sér til að' svara því án kristilegra hygginda og kær-
leika ?
Hvernig eigum v é r aS byrja ? þaS er auSsætt, aS ti!
þess aS þetta spursmál geti risiS upp hjá oss, verSr ein-
hver kristileg lífshreifing aS hafa gengiS gegn um iijarta
vort. þaS dettr engum í hug aS kasta sér í eldinn, nema
hann sé kviknaSr í hjarta hans. Syndin hefir vaniS oss
á aS vera værukærir, aS horfa á, hlusta eftir, halda oss
utan viS alla baráttu, vera meS hvorugum. „FarSu hvergi,
Bjarni“, gall karl faðir hans viS, þegar hann var spurSr
aS, hvort hann vildi heldr fara til himnaríkis eSa lielvítis.
þaS er hinn gamli maSr í oss, sem er því alveg mútfall-
inn, aS vér köstum oss í þann eld, sem Jesús Kristr kveikti
liér á jörSunni. Hann vill eiga rólega og næSissama daga.
Hann vill lifa í friSi og neitar aS taka á sig herklæSi
Krists. En á meSan svo er, á rneSan sá andi ríkir í þc-im
söfnuSum, sem kalla sig kristna, aS stríS og barátta viS
heiminn sé ekki nema „húmbúg“, aS þaS sé liezt aS lofa
honum aS vera og láta hann eiga sig, eSa þá sá andi, aS
þaS sé bezt aS lofa öSrum aS berjast, og sjá til, hvernig
þeim farist þaS, þaS kosti þó æfinlega tíma og fyrirhöfn,
og því sé bezt aS vera laus viS þaS,— á meSan þessi andi
ræSr í kristnum s<'ifnuSum, er ekki aS tala um neina byrj-
un og árángrslaust, aS rœSa um, á hvern hátt hún skuli
hafin verSa. þaS kemr ekki líf nema af lífi, og kristilegt
framtakslíf og trúarlíf getr ekki sýnt sig í verkinu, nema
þ.iS hafi áðr náð riki í hjörtunum.
Er þá tími kominn fyrir oss aS spyrja: Hvernig eig-
um vér að byrja ? — Jú, tímirin er kominn. þaS er iangt
siðan hann var kominn. Er þa timi kominn fyrir oss til
að gjöra það að alvarlegu umrœSuefni, á hvaSa kristindóms-