Sameiningin - 01.11.1891, Blaðsíða 26

—154—
stigi þjóðkirkja vor st'endr ? Finnnm vér hvöt hjá oss til
að liefja umrœðu um ástand þetta á opinberum stað, á al-
mennum héraðsfundi, þar sem forstöðumenn safnaðanna og
fulltrúar þeirra eru saman komnir ? Eða þykir oss réttara
að þegja um það' og láta aðra tala um það ? Hvað er þá að hjá
oss ? Hvað er það, sem vér þurfum svo nauðsynlega að
rœða um ? Er kristindómsástand vort þeitn mun lakara nú
en áðr, að það útheimti meira umtal, meiri athygli, meiri
varkárni og alvarlegri samvinnu ? Uppá þessi spursmál ef-
ast eg ekki um að komi ýmisleg svör. þeir munu margir
v.era, sem ætla það sé nœgilegt til kristindóms-viðhalds
og -eflingar í kirkju vorri,- að prestarnir haldi áfrarn cins
og verið hefir að prédika guðs orð og veita sakrament.in,
að þeir gegni þessu sínu háleita embætti með allri alúð
og samvizkusemi, og hafi að öðru leyti þá hœfilegleika og
mannkosti, sem staðan og guðs orð heimta af þeim, að
það þurfi ekki frekari umrreðr uin vorn kristindóm en
framfari í kirkjunni og við uppfrœðing barnanna. Aftr eru
aðrir, sem líta öðruvísi á þetta mál, og eg verð að játa,
að eg er einn af þeim. Eg álít, að það sé lífsspursmál
vors kristindóms á þessum tímum, að unnt sé að vekja
nýja andUga hreifing í söfnuðunum, og að það þurfi að
gjörast með sarntökum og samvinnu vor prestanna. Vér
prestarnir, hinir eiginlegu og sjálfsögðu verkamenn í vín-
garði drottins, vér iiöfum verið allt fram á þennan dag
svo „ísóleraðir' eða aðskildir, sem mest rná vera. Fyrir
utan sinn eigin fámenna söfnuö hefir enginn íslenzkr prestr,
að kalla má, flutt guðsríkis erindi. í sínum siifnuði hefir
hver um sig rekið það mjög ýmislega, og það hefir viljað
sannast eins á vorri stétt sem öðrurn, að „ómögulegt er að
hneykslanir komi ekki, en vei þeim, er þeim veldr“. En mjög
líklegt er, að einmitt þessi hneyksli, sem orðið er svo tíð-
rœtt um, hefði færri fyrir komið, ef alvarlegr og eindreg-
inn felagsskapr hefði verið meðal prestanna sjálfra, til að
vinna sitt háleita skylduverk með allri alúð og kostgæfni.
Af því að prestarnir hafa ekki veriö sameinaðir ineð nokkru
ytra bandi til styrktar hinu andlega kærleiksverki sínu,
hefir altr eðlilega leitt, að safnaðarlífið í kirkju vorri hefir