Sameiningin - 01.09.1909, Page 28

220
nm það, að neinn væri gjörðr rækr. Minni lilutinn vissi
það vel engu síðr en meiri lilutinn, en minna liluta var
um það hugað, að koma meira hluta í eins slæman bobba
og honum var unnt. Minni hlutinn vissi, að meiri hlut-
inn myndi ekki vilja fella tillöguna, enda gæti það ekki;
líka sá liann það í liendi sér, að væri tillagan samþykkt
eins og liún Já fyrir þinginu, var að minnsta kosti liugs-
anlegt, að þeir, sem ekki léti sannleikann liafa nógu
mikið vald yfir sér, kvnni að geta sagt, að guðfrœða-teg-
und sú, sem mörkuð var með nafninu George Peterson,
liefði hlotið viðrkenning kirkjuþingsins. Með sanni
liefði það auðvitað ekki getað orðið sagt, en margir
myndi liafa lagt það svo út. Því var það, að lvirkju-
þingið samþykkti tillögu Bergmanns — ekki af því að
þess væri noltkur þörf, lieldr til þess að þóknast minna
lilutanum enn einu sinni. Það er að segja: þingið sam-
þykkti aðal-efni tillögu þeirrar, en sneið aftan af henni
það, sem fer þar á eftir fjórða greinarmerki. Þingið
liefði ekki getað sagt neitt meira, þótt samþykkt liefði
tillöguna alla. Með því af henni, sem samþykkt var,
Jfsti það yfir því, að enginn hefði verið gjörðr rækr.
Auðvitað er það ljóst öllum, sem mælt mál skilja, að þar
felast í áhangondv guðfrœðinnar, sem George Peterson
vildi fá innleidda. Þetta verðr ekki hrakið með neinu
móti, hverjum þeim krókabrögðum sem beitt er. Til-
Jaga Bergmanns var ástœðulaus, fyrst og fremst af því,
að ekki liafði með neinni samþykkt þingsins verið
innt í þann veg, að gjöra nokkurn rækan, og
alveg fráleitt að lesa nokkuð þvílíkt út úr gjörðum
þingsins. En þar sem auðsætt var, að minni hlutinn var
ekki ánœgðr, lét meiri hlutinn enn einu smni góðlyndi
sitt í ljós með því mótþróalaust að leyfa minna hlutan-
um að beita ójöfnuði; og til þess að það skyldi hvað eft-
ir annað tekið fram opinberíega, sem nú er um að rœða,
var skrípaleik þeim leyft að hafa framgang, að enn var
borin undir atkvæði og samþykkt tillaga, sem hátíðlega
Jýsti yfir því, að meiri hlutinn liefði ekki sagt það, sem
Jiann hafði ekki sagt. En er þetta var gjört, kaus liann
sér sjálfr orð, sem honum þótti bezt við eiga, og sneið