Sameiningin - 01.09.1909, Page 35

227
frá altarinu þar.
Af reykelsinu glatt skein glóð
og góðan kenndi eim.
Um slíkt ei liirti heiðin þjóð;
ef lieiðnir menn ei sáu blóð,
allt ónýtt þótti þeim.
Og margr gjörðist maðr fús,
er móti kristni stóð,
að leggja eld í lieilagt lnís
af lieiftarfullum móð.
Að brenna húsið eldi í
þeim ágætt sýndist ráð.
Það aftr reist ei yrði’ á ný,
svo vrði kristnin flæmd með því
úr landi’ í lengd og bx’áð.
Sig tóku nokkrir til eitt kvöld
að tendra loga þann.
Þá ljómaði l>ar ljósa fjöld,
á liljum guðs er brann.
Þeim sýndist logi leika’ um þil,
er liósin skinu há.
Þeir þóttust kenna’ á þessu skil,
að þar væri’ aðrir fyrri til,
og hurfu hljóðir frá.
Að morgni sáu sömu menn,
að sýn þeim glaptist þá,
því kirkjan stóð þar uppi enn
sem áðr björt og há.
Þeim gramdist það að geta’ ei séð,
hvað gegna mundi því.
En loks þá gátu lýðir séð,
að ljós menn hefði faiáð með
því helga luxsi í.
Þeir aftr reyndu annað sinn,
þá allt var dimrnt og liljótt;
í kirkjuna menn komust inn