Faxi - 01.12.1990, Síða 41

til Reykjavíkur. Þetta og annað því-
líkt hlýtur alltaf að koma fyrir á
langri starfsævi og kannski lítt í frá-
sögur færandi. Annað atvik get ég
þó nefnt líka fyrst ég er farin að rifja
þetta upp. Þá var ég sótt inn í Njarð-
víkur. Þar gekk fæðingin vel en þeg-
ar ég ætlaði til baka neituðu menn-
irnir, sem höfðu flutt mig á bílnum,
að fara til baka vegna þess hve veðr-
ið var vont. Eg segist verða að kom-
ast heim. Þeir segja það alveg
óframkvæmanleg, bylurinn sé það
svartur. — Jæja, þá fer ég ein. Þá er
það kona, sem vill fara með mér, því
hún þurfti einnig að komast til baka,
heim til sín en ég taldi mig engu
bættari.
Það varð svo úr, að ég fór ein. —
Þeir buðust ekki til að fylgja mér,
karlmennirnir. — Eg komst með
góðu móti leiðar minnar, og gat lát-
ið vita um ferð mína símleiðis. — En
það verð ég að segja, án þess ég vilji
neitt halla á karlmennina, að þeir
eiga það til að vera sérhlífnari en
mörg konan — vilja gjarnan lifa fyr-
ir sjálfa sig fyrst og fremst. — En í
þessu sambandi vil ég þó segja dálít-
ið sem ef til vill gefur nokkra ábend-
ingu. Eg hef átt fimm drengi en að-
eins eina stúlku, þess vegna fannst
mér ég verða að kenna þeim öll
venjuleg hússtörf, því þeir urðu að
leysa þau af hendi þegar ég var fjar-
verandi, og ég held ég megi segja
það, að enginn þeirra ber kinnroða
fyrir það og vinnur eða aðstoðar við
þau verk á sínu heimili ef með þarf.
— Vani uppvaxtaráranna hefur
áreiðanlega nokkuð að segja um
framvindu lífsins á manndómsárun-
um.“
— Þú ert búin ad duelja hér í
Keflavík í 53 ár. Ertu orðin Keflvík-
ingur?
,,Ég er Þingeyingur."
— Hafa þessir rúmlega fimm ára-
tugir ekki getað þurrkað út Þingey-
inginn?
,,Nei, það er ekki hægt, það er
ómögulegt.
Man ég fjördinn frída og fjallabláan
hring.
Man ég lœki lída litgrœn tún um kring.
Man ég svífa á sænum seglum búin fley,
berast fyrir blœnum burt frá strönd og ey.
Man ég hátt í hlíðum hjarðir standa á
beit
Man ég b/óma blíðum búna fagra sveit.
Man ég foss úr fjalli fleygjasl sjávar til,
hendast stall af stalli sterk með
undirspil.
Man ég minnar œsku mœtusl
draumalönd.
Man ég móðurgœzku og milda
föðurhönd.
Man ég allt er átti ég í þeirri sveit.
Frá því fara mátti og framar aldrei leit.
Svo brosir þessi 77 ára kona sínu
þingeyska hlýja brosi, sem allt frá
bernsku hefur yljað mér, enda þótt
ég sæi það þá Ijóma á öðru andliti.
Þ.M.
Breiðaból á Svalbarðsströnd. Æskuheimili Elínrósar Benediktsdóttur. Búið var í þessum bae til 1926.
Miiining
Höfundur Elínrós Benediktsdóttir frá Breiðabóli
Elskulega mamma mín!
Mér ei gleymast augun þín,
ég sé þau hvar sem sólin skín
sómaklœdda eyjalín.
Allt þaö sem mér gœfan gaf
af gnœgtum þínum numiö var.
Heilsu, vilja, þrek og þor
þú hefur lagt t' öll mín spor.
Ef ég tapaði af því
sem ad þú kenndir bernsku í
vœri lífiö vonarsnautt
viljinn farinn, þrekið dautt.
Því mörg hefur bára brött og há
brotnað lífsins knerri á.
En af þungum ólgusjó
öslaði gnoð að landi þó.
Því ég eygði vita t vör
sem vísaði af hafi knör,
það voru ástaraugun þín
elskulega mamma mín.
Ég hef fengið enn þá einu sinni
að líta kœrast Breiðaból
bjartri sveipað morgunsól.
Það er margt sem minningarnar
vekur
þegar bernsku lít ég lönd
Ijúfust heim á Svalbarðsströnd.
Oft ég hugsa um horfnar gleði
stundir,
þegar barn með bros á kinn,
byggði ég litla hólinn minn.
Þarna var ég húsfreyja á hólnum
hrœrði leir og bjó til brauð
brytjaðri gras og mat úr sauð.
Eg átti feikn af fénaði á hólnum
sem beitti ég í litla laut
þar lá það frjálst og sólar naut.
En hvar er litla lautin sem var
haginn,
fyrir kýr og kindurnar,
kálfa, lömb og hryssurnar.
Víst er litla lautin löngu farin.
Eflaust hefur traktor tœtt
túnið mitt og endurbœtt.
Svona er allt af hólnum mínum
horfið,
sem hlúði smáa höndin að
það hugsar ei framar neinn um það.
Líka eru œskuárin liöin
en elli stendur stýri við
og stefnir fleyi á önnur mið.
En ég hrœðist ekki hinstu sporin
því ég hygg að alfrjáls önd
aftur byggi Svalbarðsströnd.
FAXI 233