Faxi - 01.12.1990, Síða 57

ekið í loftköstum það sem eftir var
leiðarinnar heim.
Það var ekki fyrr en næsta morg-
un sem við gátum virt fyrir okkur
skemmdir bílsins. Það var ekki einn
flötur vfirbyggingarinnar sem var
heill. 011 brettin, báðar hurðirnar,
svo og fram og afturendi og toppur-
inn voru meira og minna beygluð
eftir barsmíðarnar. Volkswagen bíll-
inn var að sjá eins og illa beygluð
niðursuðudós. í aftursætinu var að
finna helming af stórri vörubílsfjöð-
ur sem hent hafði verið inn um
gluggann, og grjótið sem við fund-
um inni í bílnum fyllti heila fötu. Þar
að auki voru nokkrir stórir grjót-
hnullungar á gólfinu. Ekkert af
þessu hafði lent á okkur í framsæt-
inu, en ég á erfitt með að sjá að far-
þegi í aftursætinu hefði lifað af slíka
skothríð. Að sjálfsögðu var tilgangs-
laust að kæra skemmdirnar, eða líf-
lát bílstjórans. Þarna var það lögmál
frumskógarins sem gilti.
Eftir Biafra stríðið sem háð var á
þeim slóðum sem við vorum, var
mikið af vopnum á meðal almenn-
ings. Þessar vopnabirgðir leiddu til
tíðra rána og ofbeldisverka í land-
inu. Fjölmennir vopnaðir ræningja-
hópir fóru því sínu fram, oftast að
næturlagi. Algengt var að þeir
tæmdu heimili af öllu innbúi og
ækju með það burtu á vörubílum.
Nauðganir og manndráp voru tíð af
völdum þessara ofbeldismanna í
okkar nágrenni. Eitt sinn kom slíkur
ræningjahópur á heimili ítalskrar
fjölskyldu skammt frá okkur. Þeir
héldu hnífi að hálsi átta ára dóttur
hjónanna og sögðust myndu skera
hana á háls ef foreldrarnir hreyfðu
sig á meðan þeir tæmdu íbúð þeirra.
Að því búnu óku þeir á brott án þess
að skaða fólkið frekar. Fjölskyld-
unni varð svo mikið um þessa
reynslu að hún yfirgaf landið næsta
dag. Ymsir kunnugir þessum mál-
um töldu að það hlyti að koma að
okkur fyrr eða síðar, enda heimilið
okkar fallegt og vel búið verðmæt-
um munum að mati innfæddra.
Það var svo um klukkan tvö eina
nóttina að annar tveggja nætur-
varðanna á staðnum vakti okkur
með því að banka á svefnherbergis-
gluggann okkar. Hann sagði að nú
væri hópur ræningja utan við hliðið
á kristniboðsstöðinni, en að þeir
væru eitthvað hikandi þar sem vold-
ugt stálhliðið var harðlæst. Um-
hverfis kristniboðsstöðina voru háir
múrar. Við rukum öll á fætur, en um
þetta leyti voru allir þrír synirnir við
nám í Bandaríkjunum. Eg var því
einn um að verja eiginkonu og dótt-
ur ef bófarnir leggðu til atlögu. Ekki
þýddi að hringja á lögregluna þar
sem símakerfi borgarinnar var í
molum, og hún hefði hvort eð er
ekki komið á staðinn fyrr en víst
þætti að ræningjarnir væru allir á
brott.
Ekkert varð af aðgerðum þeirra
þessa nótt, en næsta dag var mér
tjáð af mikilsmetandi mönnum að
nú fengjum við örugglega aðra næt-
urheimsókn innan skamms. Mér var
eindregið ráðlagt að hafa vopn á
staðnum. Ég fór til lögreglustjóra
borgarinnar og sótti um byssuleyfi.
„Til hverra nota," var spurt. „Til
sjálfsvarnar," svaraði ég, og byssu-
leyfið var veitt umsvifalaust. Þegar
hliðinu var læst þá um kvöldið var
ég með heljarstóra spánska tví-
hleypta haglabyssu í höndunum, en
það var eina löglega vopnið í hönd-
um almennings. Ég gerði mér far
um að láta nágrannana sjá hvað ég
hafði í höndunum til þess að fréttin
bærist út fljótt og vel að nú væri
vopn á staðnum. Síðar um kvöldið
þegar allt nágrennið var komið í ró,
hleypti ég af nokkrum skotum upp í
trjákrónurnar. Hávaðinn var svo
mikill að engum í nágrenninu duld-
ist að skothríðin kom innan frá
kristniboðsstöðinni. Þetta endurtók
ég af og til það sem eftir var dvalar-
innar í Nígeríu. Við vorum aldrei
áreitt eftir þetta.
Handan hringiöutöfra
heimsins er burstabœr
spöl frá sverrandi sœnum
bóndi og kona í bœnum
afgamall kisi í kuöung
og klukka sem ómþýtt slœr.
ÁÖur beindi hinn aldni
auga ad kvikum sæ:
Hitaðu á katlinum kona
meö aftni er eg aö vona
aö brimiö lœgi viö boöa
í birtingu þá eg rœ.
Björt er minning ár bernsku
um baöstofulíf sem var
spöl frá svarrandi sænum
en bóndi og kona í bœnum
brosa ekki lengur og fagna
glööum glókolli þar.
Handan hringiöutöfra
heimsins var burstabœr
gróinn angandi grœnum
grösum í sumarblœnum
svipmynd úr sögu þjóöar
sögunni frá í gœr.
KRISTINN REYR
FAXI 249