Búfræðingurinn - 01.01.1946, Side 86

84
BÚFRÆÐINGURINN
nota hestana marga saman eða einn í einu án nokkurra vand-
kvæða.
4. Hestar eru sérlega hentugir við drátt, þar sem nota þarf
breytilegan liraða, eða þegar þarf að stanza.
5. Enginn aflgjafi hentar eins vel og Iiestar á blautu og
gljúpu eða ósléttu landi.
6. Ilagsýni við notkun hesta byggist mest á því, að eiga eins
fá liross og unnt er að komast af með, en hafa jrau þeim mun
betri.
7. Kynbætur lnossanna og félagseign á stóðhestum liefir
stórkostlega fjárhagslega þýðingu fyrir bændur í Minnesota.
Þetta eru nú helztu niðurstöður þessara Ameríkumanna um
gildi hestanna fyrir landbúnaðinn, og er þó tæknin hvergi
komin á hærra stig í heiminum en þar.
Ég álít, að Jretta geti sannað okkur, að það sé ekki tímabær
bjartsýni hjá Jreim mönnum, sem álíta, að verkefni hestsins sé
lokið og að hreyfillinn hal'i leyst hann af hólmi, einnig í land-
búnaðinum.
En þrátt fyrir þessar staðreyndir eiga þó dráttarvélar og önn-
ur mikilvirk jarðyrkjuverkfæri eftir að vinna hér stórvirki, og
mörg verkefni bíða þeirra, Jiar á meðal þurrkun landsins, en
með henni er í raurí og veru að hefjast hér nýtt landnám.
Að Jmssu athuguðu er Jrað ljóst, að ræktun góðs verkhests
hlýtur að verða veigamikið atriði í Jieirri nýsköpun og tækni-
aukningu, sem flestir liafa nú mikinn áhuga fyrir. Verði Jretta
verkefni vanmetið og vanrækt af Jjví opinbera eða bændastétt-
inni, þá er ég hræddur um, að framkvæmdirnar muni einlivers
staðar haltra og víða muni sjást armæðusvipur vegna þess, að
„drátturinn sé of þungur“, eða „hrossin séu Jrróttlaus“, eins og
oft er sagt.
Athugum nú, livers vegna drátturinn er svo oft of þungur,
jafnvel Jrótt notuð séu jarðyrkjuverkfæri og heyvinnuvélar af
minnstu og léttustu gerð. Þar er sökin hvorki hjá landinu eða
verkfærunum, heldtir er hún hjá hestinum eða öllu heldur hjá
})eim, sem rækta hann eða ala hann upp. —• Þá kem ég að því
deilumáli, sem algengast er á meðal Jreirra, sem hrossarækt
stunda hér á landi, hvort hesturinn eigi að vera stór eða smár,