Búfræðingurinn - 01.01.1946, Qupperneq 101

Því áttu fátt, að þú nýtir ekki smátt.
Eftir Olaf Sigurðsson.
Það er sagt, að þetta spakmæli hafi álfkona átt að segja við
bónda, sem ekki var talinn alis kostar hirðusamur.
Þetta spakmæli, sem ég hafði raunar oft áður heyrt, brenndi
sig einkennilega í hug minn vorið 1943, er ég var að bera á
tilbúna áburðinn, sem kom l'rá F.nglandi. Hann var þannig um-
búinn, að tveir pokar voru livor utan yfir öðrum, og jafnaðar-
lega báðir bættir og ætíð annar. Þetta hlaut að vekja athygli og
umhugsun.
Að brezka heimsveldið, sem stóð mitt í hinni ægilegustu
styrjöld upp á líf og dauða, skyldi láta sér detta í hug að nota
fólk sitt til svo lítilmótlegrar og litið arðberandi vinnu eins og
það, að liirða gamla poka og bæta þá, þó í vélum væri gert. En
þarna var það áþreifanlegt. Pokarnir töluðu skýrt og ákveðið.
Mér varð hugsað til okkar, íslenzkra bænda. Hvað verður af
öllum þeim pokum, sem við fáum árlega utan um kornmat,
fóðurmjöl, síldarmjöl o. f 1.? Auðvitað er eitthvað af þeim pok-
11 nr notað til nauðsynlegra hluta, en margir fara forgörðum,
nfna, blotna, fúna, blátt áfram af því, að þetta eru verðlausir
hlutir, eða að minnsta kosti lítið gert til að örva og greiða fyrir
:ið koma tómum pokum í verð, og þó er liér um nokkurt verð-
niæti að ræða.
Og þó er það svo, að nokkra dirfskn þarf til að 'tala um svona
sináhluti og ómerkilega. Fi til vill eru þeir tímar nær en okkur
nú virðist, að það þykir ekki einskis vert að geta sparað inn-
flutning, mjög fyrirhafnarlítið, á npphæð, sent nemur 1—200
þús. kr. árlega, en nota það fé til gagnlegra hluta innan lands.
7»