Morgunn - 01.12.1991, Síða 10

HANN VAR BUINN
AÐ HEITA ÞVÍ
Frásögn konu, sem ekki vill láta nafns síns getið,
skráð af Ingibjörgu Þorgeirsdóttur.
Sumarið 1970 dvaldi ég og Árni maðurinn minn um
tíma á Reykjalundi. Fengum við herbergi á þriðju hæð
í aðalbyggingunni) og þurftum ekkert að bíða eftir
plássinu. Eg hringdi aðeins til Odds Ólafssonar yfir-
læknis og spurði hvort ekki væri allt fullt hjá honum,
þ.e. öll sjúkrapláss upptekin á staðnum, bjóst ekki við
öðru. En mér til nokkurrar undrunar sagði hann mér
bara að koma strax. Það yrðu einhver ráð að finna pláss
handa mér. Eg varð auðvitað sárfegin og fór þegar
daginn eftir, en Árni maðurinn minn, ætlaði að koma
aðeins nokkrum dögum seinna og ég ætlaði ekki að láta
INNRITA mig fyrr en hann kæmi.
Þegar ég svo kom að Reykjalundi er mér þegar vísað
í herbergi á þriðju hæð, sem nýbúið var að mála og
standsetja. En maðurinn sem þar hafði dvalið allmörg
síðastliðin ár var þá einmitt nýdáinn, hafði andast þá
um sumarið. Um þetta hafði ég samt enga hugmynd
þegar ég kom í herbergið. Vissi ekki um það fyrr en
nokkru seinna. En herbergið var nýmálað og vel til haft.
Um kvöldið geng ég svo til hvílu í herberginu á
venjulegum tíma og steinsofna strax. En einhvern tíma
um miðja nótt vakna ég og lít fram að dyrunum. Sé ég
þá að maður gengur inn herbergisgólfið og sest á
svefnbekk sem var á móti mínu rúmi, hægra megin.
Dettur mér þá í hug að nú hafi ég gleymt að aflæsa
dyrunum og nú sé einhver af karlmönnunum (því
herbergið var á karladeildinni) á rölti á ganginum og