Sjómaðurinn - 01.12.1940, Blaðsíða 15

S J Ó M A Ð U RI N N
7
Síðasta orusta »Scotstoun«.
Frásögn sjóliða, sem tóku þátt í orustunni.
ÞANN 13. júní var brezka skipið Scotstoun skotið í kaf af þýzkum kafbátum. Af sér-
stakri heppni komust allir af, 350 manns, að undanteknum tveim yfirmönnum og fjór-
um sjóliðum. — Eftirfarandi grein er eftir tvo af þeim, sem voru um borð í þessari síðustu
orustu Scotstouns. Fyrri greinin er eftir undirliðsforingjann Frederick George Bishop, en hin
eftir „merkismanninn“ Ronald Gold, sem horfði á orustuna úr brúnni. — Þetta er að eins ein
frásaga af mörgum af viðureigninni á sjónum.
Frásögn
Fredericks George Bishops:
G VAR nývaknaður, þegar
J—j fyrsta tundurskeytið liilli.
Eg varð gripinn eiukennilegri,
nagandi tilfinningu og skipið
virtist stanza skvndilega, eins
og það hefði rekisl.á harðan
vegg. Við sprenginguna lirökk
ég frani ur rúniinu. Meðan ég
var að konia undir ínig fótun-
um, og hvellurinn niðaði enn í
eyrum mér, býrjuSjú árásar-
merkin að gjalla.
Ég frélti það seinna, að
fvrsta lundurskeylið hefði
eyði-lagt stýrisútlninaðinn og
að skipið léti ekki að stjórn.
Einnig hefði það selt gat á afturleslina og megnið
af farminum hafði l'arið i sjóinn. Skipið hallaðisl
úpp á endann.
Ég fór þegar í stað á vinnústöð mina, sjúkraklef-
ann á öðrum þiljum, sá að aðstoðarmennirnir voru
þar saman komnir, og fór að blanda svefnlyf, ná í
sárabindi, skurðverlcfaéri og undirbúa skurðarborð-
ið áður en læknirinn kæmi.
Auðvitað vissi ég ekki, hvað skeð hafði, en þóttist
þó viss um, að það væri eitthvað alvarlegt, þyí að
eftir gevsilegan dyn höfðu vélarnar stöðvast, og
skipið valt svo, að crvitt var að standa á fótunum.
Eg man, að ég fór að lnigsa um það, að það vrði
ervitt fvrir okkur að vinna, þegar farið væri að
héra inn hina særðu. En ég hélt áfram undirbún-
ingnum, því að það dreifðj huganum frá hinu al-
varlega áslandi og því, hvað væri að gerast á þiljum
uppi.
Sjóliðárnir vaða í mitti við fallbyssumar.
En samt sém áð.ur létti mér stórum, þegar ég
hevrði fallbyssuþrumurnar, án þess ég vissi á hvað
við værum að skjóta. I sáma bili kom læknirinn
inn, heilsaði okkur með glotti og kinkaði kolli, þeg-
ar hann sá undirbiming okkar. Iiann liafði verið
skipslæknir á þessu skipi á friðartímum, ungur
Skoti, Burns að nafni og einliver sá rólyndasti ná-
ungi, sém ég hefi kynnst.
Mér virlist, sem að eins tíu minútur væru liðnar
(seinna komst ég að því, að það var hálftími, en
það er furðulegt. hve tíminn er fljótur að líða, ]ieg-
ar menn haf.a allan hugann við eitthvert starf) og
ég var að lita yfir, hvort allir væri til taks, þegar
ég tók eftir því, að áhaldadiskarnir voru ekki nógu
stórir. Þá mundi ég eftir því, að ég álti stórt fram-
köllunartrog inni í klefanum minum. (Eghefi gam-
an af að laka myndir í fristundum mínum). Eg
gekk yfir til læknisins, revndi að öskra yfir fall-