Sjómaðurinn - 01.12.1940, Blaðsíða 17

SJÓMAÐURINN
9
■ftnnunnnnnm
FYRIR DAGA COLUMBUSAR
lhiiuhhiiiihiiih
Skemtileg frásögn um könnunarferðir Hannos
flotaforingja Katþagóborgarmanna og fleiri
fornaldarmanna.
KARÞAGÓBORG hafði á fimmtu öld f. K.
vaxið svo mjög, að j)essi glæsilega borg
höfuðborgin í rikinu sem. á sínum tíma
keppti viS Rómaborg um yfirráðin vfir Miðjarð-
arhafi, hafði naumast rúm fyrir alla íbúa sína inn-
an sinna eigin múra. í sjálfri borginni voru um
þessar mundir um 700,000 íbúar, og þau lands-
svæði, sem. Karjjagóborgarmenn höfðu lagt undir
sig, voru lika að verða vfirskipuð fólki. í öldunga-
ráðinu liöfðu menn lengi baft áliyggjur út af jæss-
ari stöðugt vaxandi íbúatölu, og vegna jæssara
vandamála var liugsuð ráðgerð, sem álti að leysa
þau og jafnframt víkka yfirráðasvæði rikisins.
Sá, sem átti að framkvæma j)essa ráðagerð, hét
Hanno, en hann var á þeim tíma flotaforingi
Karþagóbogararmanna. Ilanno átti að leita að áð-
ur ófundnu landi á 60 skipum, — livert skip var
með 40 árum — og 30,000 útflytjendur voru á
skipunum. Þetta fólk átti að stofna nýlendur hin-
uni megin við „stoðir Herkúlesar“ (Gibraltar-
sund).
Hvað var binu megin við Stoðir Herkúlesar?
Það vissu hinir fornu Karþagómenn ekki. Aðeins
Fönikíumenn höfðu farið út fvrir stoðirnar —
langt út fyrir þær. Við vitum með vissu, að þessir
djörfu sæfarar böfðu, áður en sagnaritun liófst,
lieimsótt Irland, England og Danmörku, og þeir
liöfðu meira að segja komist inn i Eystrasalt. En
j>etta vissi Hanno ekki, j)ví að Fönikíumenn fóru
ekki til að stofna nýlendur og þeir skildu eftirkom-
endunum ekki eftir neinar ferðalýsingar. Þeir voru
aðeins vcrzlunarmenn, sem vegna samkeppninn-
ar sögðu ekki frá jþeim löndum, scm J)eir fundu
og heimsóttu aftu'r seinna.
Frásögnin um ferðalag Hannos er eina leifðin,
sem við eigum af bókmenntum hinna fornu
Karþagómanna, og j)að er aðeins til í gamalli
grískri þýðingu. Þýðandinn er einn af samtima-
mönnum Hannos, sem fann handritið í musteri
Baals, þar sem Hannos bafði skrifað j)að sem
þakkarfórn fvrir vel heppnaða ferð.
Samkvæmt frásögn Hannos komst hann heilu
og böldnu fram hjá Stoðum Herkúlesar og lél
liann útfiýtjendurna á land víðsvegar á strönd
Marokkó, fram með stóru eyðimörkinni. Loks
lenti bann við eyju, sem hann nefndi „Cerne“, og
samkvæmt frásögn bans lá jafnlangt frá Stoðum
Herkúlesar og Karþagó hinum megin. Þetta er
álitið að sé eyjan Argvin, sem einnig er kölluð
Agadier, og liggur 20 gráðum fvrir norðan mið-
jarðarlínu. Þarna setti Hanno á land J)að, sem.
eftir var af útflytjendunum, en í slað j)ess að
snúa nú við, hélt bann áfram suður á bóginn, til
J>ess að leita nýrra landa. 1 þessu augnamiði hafði
liann tekið höndum nokkra villimenn, sem hann
áleit að, bann gæti notað sem túlka.
Hann fór fram hjá mynni stóra fljótsins Sene-
gal og þar sá hann fjölda krókódíla og flóðhesta.
Hann skrifar, að villimenn þeir, sem liann liafi
séð á bökkum fljótsins, hafi ekki verið brúnir,
eins og þeir menn, sem bjuggu í Berber-ríkjunum
og við stóru eyðimörkina, heldur voru þeir svartir,
eins og svertingjarnir frá Nigritiu. (Egypska
bluta Sudan). Þeir klæddu sig i skinn af villtum
dýrum og töluðu mál, sem enginn af túlkum bans
skildi. Og bann kvartaði vfir þvi, að J)eir befðu
brakið menn sína burtu með stórum steinum,
seni. J)eir köstuðu af afli og öryggi.
Hanno skýrir enn fremur frá J)ví, að hann hafi
haldið ferðinni áfram í suður átt og farið fram
hjá stórum, ilmrikum skógum. Þeir sáu íl)úana
brenna þurru grasi á meladrögunum, og á nótt-