Sjómaðurinn - 01.12.1940, Side 24

16
SJÓMAÐURINN
ið fórum við aftur up]) að brýggjunni og hú var
aftur tekið að lesta skipið.
9. maí vorum við búnir að lesta allt nema 100
„standarda" af borðviði, sem við ætluðum að taka
á þilfarið. Vorum við þá farnir að ldakka til brott-
fararinnar sem við töldum þá líklegt, að okkur
yrði leyfð. En um morguninn þann 10. fengum
við fréttir, sem gerðu alveg út af við þessar vonir
okkar. ísland hafði verið bertekið um nóttina af
Bretum. Við komumst líka fljótt að raun um að
allar vonir voru úti. Við fengum algera neitun við
málaleitun okkar. Þá sóttum við um leyfi lil að
fara með skipið lil Svíþjóðar og það fengum við.
Fórum við svo frá Kristjánssand þann 23. júní
áleiðis til Lysekil i Svíþjóð og liöfðum þá verið 76
daga i Kristjánssand.
Þegar við fórum var fólk fyrir nokkru farið að
koma aftur til bæjarins. Nokkuð bar á andstöðu
Norðmanna gegn Þjóðverjum, en vitaníega bar
])að ekki mikinn árangur.
Meðan við vorum i Kristjánssand, eða réttara
sagt, rétt eftir að árásin var gerð, kom finskt bark-
skip til Kristjánssand. Kom það með matvörur
frá Buenos Avres og vissu skipverjar ekkei’t um
árásina á Noreg fyr en þeir komu inn á liöfnina.
Við biðum nú i Lyksékil lit 1. október. Við viss-
uin, að ekki myndi vera liægl að komast beim
með skipið og farm ]iess og revndum því að selja
farminn, en það tókst ekki. Loks var næstum bú-
ið að setja farminn til Flekkefjord í Noregi og
við vorum búnir að hita upp þegar við fengum
allt i einu fréttirnar af Esju, en þeirra var lengi
búið að bíða með óþreyju. Yfirgáfum við svo
ski]iið og skipstjóra okkar ]iarna i Lysekil og
héldum til Stokkhólms áteiðis til Petsamó — og
heim. >
„8COTSTOUN“
Framh. af 8. síðn.
úturnar, en skipið seig stöðngt. Fn ég man það, að
ég sá valnið stöðugt liækka á skyttunum. Fyrst var
það i hné og svo í mitti. Þeir héldu sprengikúlunum
yfir höfði scr, meðan þeir renndu þeim inn i fall-
byssurnar. Og þegar ein fattbyssan var orðin ónot-
tiæf vegna vatnselgsins, lilupu þeir að næstu fall-
tiyssu og lijálpuðu þar til.
Það situr ekki á mér að kveða upp dóma, en mér
fundust þessir menn vera karlar í krapinu. Þeir
vissu allir, að toftskeytatækin voru ónýt (þeir vissu
ekki, að tekist hafði á síðustu stundu að senda
skeyti). Þeir voru í hundruð mílna fjarlægð frá
venjulegum gufuskipaleiðum og það var um viku-
ferð tit næsta lands. Og ckki var sennilegt, að brezk
herskip væru á þessum stóðum. Fn þeir gerðu
skyldu sína.
Og loks, ]iegar allar fallbyssurnar voru orðnar
ónothæfar, kom skipunin: Yfirgefið skipið.
Ég sá skipstjórann koma ofan úr eftirlitsturn-
inum, ganga eftir hliðarbrúnni og svipast um. Hann
hafði ekkert höfuðfat og gráar tiærur hans blöktu
i vindinum. Yið biðum, ]iangað til hann leil um öxl
og sagði: — Farið í bátana. Við létum þessi skip-
unarorð ganga og allir fóru að ldifra i bátana. En
fallbyssan í skulnum tiéll áfram til loka. Aftan við
skutinn skotuðust ötdurnar yfir lík tveggja manna,
sem farizt höfðu, þegar fyrsta sprengingin varð.,
Að lokum þagnaði fallbyssan, og skytturnar klifr-
uðu upp þiljurnar, þangað sem skipstjórinn, lækn-
irinn, yfirskyttan og við hinir vorum.
Undirliðsforinginn kom með skipsskjölin og
rétti mér sum þeirra. Hann átti að bera ábyrgð á,
að þessi skjöl lentu ckki í höndum óvinanna. Áður
en ég fór af brúnni heyrði ég skipstjórann segja:
.Tæja, ég tietd, að við böfum ekki staðið okkur
svo illa, lierrar mínir. Það eru enn þá þrjú merki
uppi, og fallbyssurnar þrumuðu meðan hægt var.
Þegar ég var kominn í bátinn sá ég skipstjórann
lialda sér fast i handriðið á brúnni og skipa vfir-
mönnunum að fara i bátana. Fn yfirliðsforinginn
gaf hinum merki og samtaka gripu þeir skipstjór-
aun og stukku með hann fyrir l)orð, þar sem þeir
voru dregnir upp i bát.
Sumir mannanna sungu, ]iegar við rérum frá
skipinu og horfðu á það sökkva. Það er einkenni-
leg tilfinning, sem grípur mann, þegar maður sér
skipið, sem maður hefir verið á, sökkva. Það söklc
niður á endan og skuturinn fór á undan. Liðsfor-
inginn í mínum bát stóð á fætur og lét hrópa þre-
falt búrra fyrir skipinu. Og við heyrðum, að hinir
bátverjarnir gerðu slikt liið sama. Svo bvarf skipið.
Liðsforinginn í minum I)át, sem var siglinga-
fræðingur skipsins, gaf skipun um að vinda upp
segl. Fg tieyrði skipstjórann kalta og spvrja uni
liðan okkar. Svo sagði hann: — Stýrið i austur.
Við sigldum í austurátt og veðrið versnaði. Við
vorum allir votir inn að skinni, en rétt eftir hádegið
kom flugvél, bringsólaði vfir okkur stundar korn
og tilkynnti svo:
Herðið upp liugann, það er tundurspillir á
leiðinni.
Skönimu seiuua kom tundurspiltirinn og hann