Sjómaðurinn - 01.12.1940, Blaðsíða 43

S JÓM AÐURINN
35
— Ertu á valdi myrkranna?
Eg þori það aldrei. Enginn má vita það.
Kristín lautaSi fáein óskiljanleg orS fyrir munni
sér.
— Kristin, þú segir henni móSur þiuui þaS á
þessari stundu.
— Þú varst alltaf svo ströng, sagSi Kristín.
— Ströng? Þó aS ég gætti barnanna minna,
sagSi móSirin.
Kristín fékk sér sæti og þrýsti höndunum aS
brjósti sér. Loks gat hún stuniS upp svo lágt, aS
varla hevrSist. — Las-Pieter.
MóSirin fékk sting í hjartaS og spratt á fætur.
Las-Pieter? spurSi hún og stóS á öndinni.
Kristín kinkaSi kolli.
HvaS er ú milli þín og — Las-Pieters?
Kristín grúfSi andlitiS i höndum sér og sagSi
áköf:
— Eg 1'lýSi til hans, þegar þú ógnaSir mér meS
synd og refsingu.
Þá hefir ])ú leitaS djöfulsins, sag'Si móSirin
reiS. -— Kristín, þá hefir þú leitaS burtu frá guSi
til djöfulsins. Hvers vegna leitaSir þú til hans,
Kristin, svaraðu mér? sagSi móSirin og greip i
cixl hennar.
- Hann var sá eini, sem ég gat leitaS til ■— þaS
var samúS i augum hans, stundi Kristin. — Já,
ég leitaSi til hans í synd. Hún hrópaSi síSustu orS-
in.
— ÞaS verSnr guS aS dæma, sagSi móSirin. —
Þetla er mér of örSugt viSfangs. Og liún titraSi
af geSshræringu. — Og hér í mínum húsum. Hér
i húsi l'oreldra þinna hefir þú gert þig aS skækju.
Kristín, segSu, aS þetta sé ekki satt. ÞaS getur
aldrei veriS satt. Svo þung liegning getur ekki veriS
á mig lögS. Hún þagnaSi, röddin var hás og heyrS-
ist varla.
— ÞaS varð þögn stundarkorn. Stormurinn
æddi fyrir utan gluggann, og regnið buldi á rúð-
unum. Vindþotin voru eins og stunur frá veiku
brjósti. - r' ?
Kristín grúfSi andlitiS í höndum sér. Henni leiS
betur eftir aS hún hafSi játaS sekt sína. Og hún
sá móSur sina ganga um gólf án afláts i mikilli
geSsliræringu. J>á varS Kristínu það ljóst, hve
lítið’ rúm hún hafSi ávallt átt í hjarta móSur sinn-
ar. Og þaS kom eins og af sjálfu sér, þegar húu
tók loks til máls á ný.
Hvers vegna ýttirSu mér frá þér meS ströngum
ögnunum um dauSa og hegningu. Eg var einmana
og þráSi lífiS. Og þá kom hann, liorfSi á mig blíSu
augnaráSi og sagSi falleg orS, sem ég hafSi aldrei
l)eyrt áSur.
— Piektu minninguna um hann út úr hjarta
þínu, hrópaSi móSirin. Hann vill þér ekker annaS
en allt illt. Hann, sem kom aS utan og flutti synd-
ina meS sér inn á heimili mitt.
Kristín hlustaSi á gremjuorS móSur sinnar og
tautaSi.
— ÞaS er ekki hægt hann á meira en mitl
líf — þaS er annaS lif lika.
Hann hefir hlaSiS hjarta þilt syndum, og þaS,
sem þú herS undir hjarta þínu er ávöxtur syndar-
innar. Barn þitt fæSist i synd.
MóSirin þagnaSi. Kristín var staSin á fætur, föl
sem nár.
í sama bili kom Las-Pieter inn.
— Sjórinn stefnir aS liúsinu. Hafið liækkar fet
fyrir fet.
— Já, og með þér kom syndin og ógæfan inri á
heimili mitt, hrópaði móSiiin og réSi sér nú ekki
lengur. Þú stalst hjarta Kristinar og lokkaSir hana
í synd og glötun .... og nú refsar lierrann okkur.
Og hún kastaöi sér yfir sofandi börnin í rúminu.
Hann gekk til Kristínar, sem reikaSi um gólfiö.
Hún lét fallast i faSm hans og hjúfraSi andlitiS
upp að öxl hans.
— Treystu mér, Kristin, sagSi hann.
Hún opnaSi augun lil hálfs og leit á hann. For-
mæling móÖur hennar hljómaSi enn þá fvrir eyr-
um hennar. Svo gekk hann út úr borðstofunni.
Aftur heyrðist stormurinn ýlfra úti fvrir, og
sjórinn leitaði inn í húsagarSinn.
Sören Knop og Las-Pieter áttu ervitl með að
bjarga gripunum, sem voru dregnir úr gripahús-
inu inn í hlöðurnar og upp á heystúlin.
Kaldur sviti spratt á enni Sören Knops. Honum
fannst hann vera orðinn svo gamall og farinn aS
kröftum. Og hann skalf i hnjáliSunum.
— Nú veröum við að liugsa um aS bjarga okkur
sjálfum, sagði Las-Pieter að lokum.
— Bjarga, sagði Sören Ivnop hásri röddu. —
Hvernig getum við talaö um að bjarga okkur,
þegar dauðinn starir á okkur lir öllum áttum.
Hvernig getum viS bjargaÖ okkur?
- ViS getum bjargað okkur í bátnum, sagði
Las-Pieter. — I bátnum get ég róið að ferjustaðn-
um og verð kominn með hjálp eftir klukkutima.
Heldurðu aS þú getir róiS l)átnum í þessu
veðri ?
— ÞaS ætti ég að geta, sagði Las-Pieter. —- Svo
lengi, sem ég gel hreyft handleggina skal ég aldrei