Sjómaðurinn - 01.12.1940, Blaðsíða 44

36
SJÓMAÐURINN
sleppa árunum, ]>ér er óhætt afí treysta þvi, hús-
bóndi. Reyndar liefi ég ofl róið á sjó í tvisýnu og
ekki hvolft undir mér enn þá.
Svo leysli hann bátinn, sem sjórínn hafði lyft
upp frá jörðunni. Það sásl ofurlítil, grá rönd af
degi og girðingar og hliðgrindur voru á floti um-
hverfis þá. Las Pieter settist i bátinn og knúði
hann árum. Og eftir ofurlitla stund var hann liorí-
inn sýnum.
Sören Knop fór inn í baðstofuna, þar sem ör-
væntingin hafði gripið fólkið heljartökum. Maren
Knop var grótandi. Hún hafði biblíuna opna á
borðinu fyrir framan sig og var að lesa Opinber-
unarbók Jóhannesar. Hún skildi ekki ]>að, sem nú
var að ske.
-— Ef til vill verður hægt að bjarga okkur, sagði
Sören Knop.
— Þá verður kraftaverk að ske, sagði Maren og
hristi höfuðið.
— Las-Pieter lagði af stað í bátnum til ferju-
staðarins, til þess að litvega hjálp.
— T>as-Pieter? spurði hún.
.íá, það er ef til vill um lif og dauða að tefla,
en liann hélt, að hann myndi komast þetta.
Sören fór út aftur. Hann hafði enga ró i sinum
beinum, og gripirnir voru svo hávaðasamir.
Maren Knop lét aftur biblíuna og fór að hugsa
um Las-Pieter. Myndi hann vilja fórna lifinu fyrir
þau? Þessi þunglamalegi, dökkhrýndi maður, sem
liafði komið óþekktur til þessarar evjar; mvndi
hann þora það. Hún skildi hann ekki enn þá og
hafði aldrei skilið hann. Og hún vissi ekki, hvern-
ig hún ætti að geta litið framan i Krístínu eftir
þetta. IJún fann, að þrátt fyrir allar ritningargrein-
arnar, sem hún kunni, þá hafði trúin á guð ekki
veitt henni þann styrk, sem hún hafði vænst, þeg-
ar á reið. En hann, ókunni maðurinn, fór eftir orð-
um biblíunnar.
Svona langt var hún komin. En þá datt henni í
hug, að liann gerði þetta aldrei vegna þeirra, lield-
ur vegna sín sjálfs. Hann vildi verða tengdasonur
þeirra og eignast jörðina. Þess vegna hafði hann
tælt Kristinu og svívirt heimilið. Og aflur bálaði
reiðin upp i henni. Hver hafði gert Kristínu svona
þrjózkufulla. Það var hann -— flækingurinn. Hún
fann, að hún hafði misst allt vald á Kristinu. Og
það var fyrir löngu siðan. Það var allt hans verk.
Kristin hafði verið einmana. — Hvers vegna hafði
hún aldrei leitað huggunar í trú foreldra sinna,
eins og skyldan bauð henni? Guð krafðist alls.
En hiin fór sínar eigin leiðir og leitaði hans, sem
af eigingirni vildi vcrða tengdasonur þeirra og
eignast jörðina eftir þeirra dag. Það skyldi aldrei
verða. Og Maren Knop stóð á fætur. Hún var mjög
einbeitt á svipinn.
Það var farið að hirta, og loks virlist svo, sem
ógnir þessarar nætur ættu einhverntima að taka
enda. En enn þá héngu regnþrungin skýin yfir
sjónum. Sjórinn hækkaði stöðugt og nú var allt
á floli i gripalnisinu. Sören Knop sá, að stormur-
inn hafði svipt þakinu af. Hann liorfði brúnaþung-
ur á eyðilegginguna, en gat ekkert gert til hjálpar.
Allt, sem hann og forfeður lians höfðu gert, lil
]>ess að gera þessa eyju byggilega, varð nú unnið
fyrir gýg á svipstundu.
T.as-Pieter hafði nú verið f jarvcrandi í meira en
tvo klukkutima, og enn sást enginn bátur á leið til
eyjarinnar. Skyldi bátnum hafa Iivolft eða skyldi
hann hafa hrakist af leið?
Eyjarskeggjar liöfðu miklar áhyggjur 'út af
]>essu, en enginn þjáðist ]>ó jafnmikið og Kristín.
Hún hafði átl i liarðri deilu við móður sína út af
Las-Pieter, og hún skildi ekki vel, hvernig hún
hafði farið að því að geta þetta. Það var senniíega
vegna þess, að henni þótti vænt um hann. Hann
gat komið til hennar með áhyggjur sinar, og liún
gat trúað honum fyrir þvi, sem bjáði hana. Gæti
hann hjargað þeim, ætlaði hún að fara með honum,
livað sem liver segði og ala harnið undir þaki hans.
Enn þá sátu mæðgurnar einar í haðstofunni og
þögðu. Stormurinn þaut úti fyrir og báðar hugsuðu
um það sama: hvort Las-Picter kæmi nú ekki bráð-
um með hina lengi þráðu hjálp, því að stöðugt
hækkaði flóðið. Baðstofan var eina vislarveran á
heimilinu, sem sjórinn var ekki kominn í enn þá.
— Skyldi hann fara að koma? spurði Kristín
óttaslegin — ]>ví að hann er sá eihi, sem við get-
um treyst, hélt hún áfram, þegar móðir hennar
svarði henni ekki.
-— Það er vist svo, sagði móðir hennar stutt i
spuna.
■— Hann vogar h'finu okkar vegna, sagði Kristín
eins og við sjálfa sig.
— Heldurðu það? spurði móðir hennar.
Kristín leit upp. Hvað skyldi móðir hennar eiga
við.
Það getur skeð, að það borgaði sig fvrir flæk-
inginn að vinna fyrir þvi að verða tengdasonur
okkar föður þíris og eignast jörðina hérna.
Kristín náfölnaði.
Svona vondur er hann ekki. Þú gerir honum
rangt til.