Sjómaðurinn - 01.12.1940, Blaðsíða 49

S JÓM AÐURINN
aí'lur frá eyjunni og nokkru síðar í þessari ferð
dó hann. Eftir venjunni var það ekki nema eðli-
lcgt, að nú brytist úl styrjöld milli þeirra tveggja,
sem löldu sig bezt fallna til forystu. En þetta
varð þó ekki, hvað þá Morgan og Simon snerti.
Þegar Morgan kom með flotann til eyjar nokk-
urrar lil að taka vatn, fékk hann fregnir af því,
að Spánverjar hefðu ráðist á Catalina og að Sim-
on og menn lians sætu nú í spönslcum fangelsum.
Að vísu kom upp nokkuð ósamkomnlag i liði
Manfiejds, en stór meirihlnti fylgdi þó Morgan
og upp frá því var hann óttalegasti sjóræning-
inn á þessum slóðum, þar sem Spánverjar réðu
öllu. Nokkru síðar réðisl hann á bæinn E1 Puerto
del Principe á Kúba. Hafði hann i þessari árás 12
skijj og 700 manna iið. Eftir að liann liafði komið
liði á land hófust fjöldamorð i skógunum, sem
lágu mjög þétt umhverfis hæinn.
Eftir fjögurra klukkustunda orustur réðist
Morgan á bæinn, en íbúarnir tólcu á móti konum
úr liúsum sínum. Sjóræningjunum lóksl að ná
á sitt vald allmiklu af konum, og börnum og liót-
uðu þeir að drepa þennan hóp, ef eicki yrði hætt
allri mótspyrnu, og þá fyrst var mótstöðunni hætt.
Þarna sýndi Morgan, að þó að hann léti ekki allt-
af stálið og eldinn lala, þá gat liann lika snúið
ranghverfunni út, ef hann taldi sér liag i þvi.
Meðan bærinn var rændur öllu verðmæti var
fúlkið rekið inn í kirkjurnar, og þar var það þar
lil ráninu var lokið, án þess að fá mat eða drykk.
Morgan komst nú að þvi, að miklu verðmæti
hafði verið komið undan. Lengi var leilað í ná-
grenni bæjarins, en þegar það har engan árang-
ur voru nokkrir fanganna dregnir út og þar var
þeim misþyrmt á miskunnarlausan liátt. Meira
að segja gekk hann svo langt, að misþyrma kon-
um og börnum í viðurvist liinna fanganna. En
liann hafði ekki annað upp úr þessu, en að fang-
arir sögðu að ef einhverju verðmæti liefði verið
komið undan, þá liefðu þeir, sem það gerðu, þeg-
ar flúið. Morgan sendi nú nokkra fanga af stað
til að fá upplfýsingar um þessa horfnu bæjarbúa,
en þeir komu aftur án þess að liafa nokkrar aðr-
ar upplýsingar, en þær, að ómögulegt væri að ná
sambandi við þá fjrr en eftir hálfan mánuð. Þetta
þótti Morgan grunsamlegt, en fégræðgin var of
mikil, og liann ákvað að bíða í þessa daga. En
nokkru síðar fundu nokkrir menn Morgans negra
nokkurn, sem hafði meðferðis mikinn sjóð. Var
hann sendur frá landstjóranum i Santiago á suð-
austur-strönd Kúba. Hafði liann verið beðinn að
skila til bæjarbúa, að þeir skyldu reyna að tefja
41
Portúgalinn Bartlioloineus,— sjóræningi af verstu tegund.
fyrir sjóræningjunum, því að hjálp væri á leið-
inni.
Morgan gaf nú fyrirskipan um að flytja alll
herfangið, sem hann liafði náð í um borð, en lét
fangana jafnframt vita að ef peningarnir kæmu
ekki lil lians fyrir morgundaginn yrði bærinn
brendur til ösku. En ibúarnir gátu ekki borgað
lausnarféð og tók hann þá alll kvikfé bæjarins,
og allt salt, sem, hann þóttist þurfa á að lialda.
Síðan lagði liann úr höfn.
En á leiðinni urðu blóðug slagsmál milli liðs-
manna lians út af skiptingu kjötsins, og varð það
til þess, að Fraklcarnir i liði lians, en þeir voru
mjög margir, yfirgáfu hann. — Þá átti hann eftir
7 skip.
Hann lagði þó enn af slað í nýja ránsferð. Fór
hann þá lil Porlo Bello á meginlandinu. Þar vann
hann það níðingsverk, að reka alla fangana, er
Iiann tók í einu vígi bæjarins, inn í skotfæra-
geymsluna og sprengja allt saman í lof.t upp. Með-
an á orustunni stóð kom landstjórinn i Panama
íbúunum til hjálpar, en Morgan tókst að stöðva
lið hans í þröngu fjallaskarði.
Auðkýfingurinn Morgan er afkomandi þessa
sjóræningja — hann grundvallaði auð þessa nú-
tíma milljónamærings. — Um það má segja:
„Ekki er slektin slæm!“