Sjómaðurinn - 01.12.1940, Qupperneq 55

S JÓMAÐURINN
47
flöskur ultu fram og aftur um gólfið og klingdu
kumpánlega liver við aðra.
„livernig liggjum við?“-
„Austur, suðauslur, liálfa leið lil suðurs.“
„Og hvernig er áttin?“
„Á vestan.“
„Hvar erum við?“
„Við erum rétt komnir út úr Manning Strait."
Morrisson fór i slígvélin, stakk flösku í vasann
og fór upp, en Patrick liélt á eftir honum. Há-
setarnir liöfðu selt upp segl eftir skipun og „Ven-
us“ lensaði gegnurn sjóina. Það var töluverður
stormur og sólin var gengin lil viðar. Vitinn iá
Kap Comfort var svolítið fyrir aftan skipið þvert
á hakborð og Longi-vitinn næstum beint fram-
undan. Stormurinn óx við hverja mínútu. Sjó-
irnir gengu óþægilega undir og lyftu „Venus“ dá-
lítið liarkalega. Eitt sinn var Morrisson næstum
dottinn á rassinn, en liann skeytti þvi engu heldur
fékk sér sopa og rétti svo flöskuna til Patricks.
„Við verðum að þriril'a," sagði Pat.
„Þrírifa! Ertu sjóðandi villaus, einrifa er al-
veg nóg'. Þú ert hræddur.“
„Eí' eg er hræddur, þá er eg að eius liræddur
um að þessar seglatuskur þínar muni ekki lialda
út þennan storm. Það fer alll til fjandans á fimm
íninútum.“
Og eins og til að undirstrika álit Pals heyrðist
hrask og brestir og stórseglið rifnaði ofan frá og
niður úr. Morrisson þaut sjálfur að klónni, en
Pat sneri sér að ráarlinokkanum og með hjálp eins
hásetans tókst þeim að má segladruslunni niður
og festa liana. Patrick lók stýrið og liélt skútunni
uppí veðrið, en hinir sýsluðu við að rifa.
„Veuus“ stakk nefinu hastarlega undir sjóina,
svo að þeir, sem voru fram við fokku liöfðu nóg
að gera að halda sér. Morrisson krossbölvaði því
að hann var sá eini, sem ekki hafði farið i hlífðar-
föt. Seglin voru rifuð og stormurinn é)x hraðfari.
Skútunni var aftur snúið. Morrisson bölvaði og
fékk sér sopa.
„Við verðum neyddir lil að leila blés við Longi,
meðan á þessu gengur, annars verður okkur kast-
að heilan kílómeter inn á land.“
„Vitanlega.“
„Venus“ komst í skjól og el'tir að skipstjóri og
stýrimaður tiöfðu fullvissað sig um að akkerið
myndi halda, fóru þeir báðir niður. Matsveinninn
kom með matinn og Morrisson tók upp flösku.
Stormurinn velli skipinu, það brakaði í böndun-
um, sjóir gengu yfir, ljósið frá vitanum lýsti
draugalega. Morrisson sleikli af diskinum sínum
og' lienti honum svo upp i kojuna.
„Við skulum spila.“
„Já, kannske“.
Patrick teygði sig eftir teningunum og svo byrj-
uðu þeir. Þegar aftur byrjaði að birta hafði Morr-
isson tapað lieilu pundi og hann var öskureiður,
þó að óvenjulítið færi fyrir því. Þeir sváfu nokkra
tíma, en þegar stormurinn gnauðaði áfram, er
þeir vöknuðu, byrjuðu þeir aftur að kasta ten-
ingum. Við og við brölti Morrisson á fætur og
barði með flösku í dekksloftið og að vörmu spori
var þeim fært meira af lieitu vatni.
Þeir spiluðu og þeir sváfu og þeir vöknuðu aft-
ur og spiluðu aftur. Einu sinni vann Morrisson, eu
svo tapaði hann aftur. Patrick strýddi honum með
tapinu og skemmti sér með að scgja honum fyrir
fram hvað korna myndi upp, og þegar það revndist
rétt þrisvar í röð þaut Morrisson á fætur.
„Þú svíkur!“
„Eg'“
Þar með voru slagsmálin hafin. Morrisson fékk
glóðarauga og Pat missli tvær framtennur til við-
bótar þeim sem áður voru farnar svo að nú litu
þeir báðir eins út til munnsins, en það versta
var, að nú gátu þeir ekki spilað meira og amiað
gátu þeir heldur ekki gert. Þeir lágu hvor í sinni
koju með sína flöskuna livor og Morrisson baðaði
augað silt í laumi og Patrick rak tungubroddinn
upp í lannskörðin. Lolcs þoldi Morrisson ekki
mátið lengur, hann varð að segja eitthvað, sama
hvað ])að var.
„Jæja, það er laugardagur í dag.“
„Vitleysa, föstudagur.“
Morrisson teygði sig eftir almanaki, sem hann
hafði undir koddanum og fletli því.
„Miðvikudag frá Ako, fimmtudag frá Choise-
ful, föstudag... ., heyrðu, Patrick ... .“
„Hvað viltu ? Er kannske ekki laugardagsmorg-
un núna?“
„Veistu livað var í gær?“
„Föstudagur, asninn þinn.“
„Það var jóladagurinn, skal eg segja þér. Og
bér lief eg setið með þér, drykkjusvínið þitt, og
spilað upp á peninga, svei og aftur svei. Þú erl
argvítugt svin, liggur á gólfinu, spilar upp á pen-
inga, drekkur þig svínfullan og lendir í blóðugum
slagsmálum á jólanóttina. Eg vil ekkert hafa
saman við þið að sælda lengur. Taktu pokann þinn
og snautaðu i land strax þegar við komum til