Sjómaðurinn - 01.12.1940, Side 58

50
SJÖMAÐURINN
annað. Þó var eiginlega ekki beinlínis ætlast til
þess að spurningunni yrði svarað beint, þetta var
einliverskonar kurteisisávarp, sem þýcldi raun-
verulega, að sá, sem spurði liefði ekkert á móti
þeim sem spurður var og að hann byggist við ein-
um „umgangi“. Eg bað samstundis um sjö romm-
glös og þegar stúlkan var búin að koma með þau
á borðið vorum við öll orðin beztu vinir og töluð-
um um allt milli bimins og jarðar, eins og við
hefðum þekkst í mörg ár!
„Þér lilýtur að leiðasl hérna meðal allra þessara
fínu og koslbæru stelpna. Þú ættir að fara út í
Paliro, þar myndu stúlkurnar slást um þig, dreng-
ur minn.“ Svo sagði hann margar sögur um dá-
semdir Paumotu-eyjanna: „Engir ferðamenn, að
eins innfæddir, brúnar stelpur í tylftatali, sem
slást um livern hvílan mann sem þangað kemur,
fiskur og kókoshnetur á hverjum morgni, um
miðjan daginn og á kvöldin og rommpúns!“
„Eg sigli á morgun með „Yahine Taliiti", lienni
sem liggur þarna og rykkir í strengina,“ sagði
hann og benti niður á hafnarbakkann, þar sem
livei- livítmáluð skonnortan lá við liliðina á annari.
Þegar eg spurði, livað ferðin myndi kosta mig
og bvert ætti að fara, svaraði Cliris skipstjóri:
„Þrjár flöskur af rommi!“
Það var sannarlega ódýrt, þegar þess var gælt,
að ferðin hlaut að taka minst þrjár vikur báðar
leiðir, með einnar viku dvöl á eyjunni Það var að-
eins ein flaska á viku.
Og rommflaskan kostaði aðeins 10 franka.
Við áttum að sigla kl. 3 og eg kom á ákvörðun-
arstaðinn hálftima áður með böggul mikinn,
nokkrar skyrtur og ýmsa smáhluti, ennfremur
dálitla körfu með niðursuðuvörum, tóbaki og dós
af kaffi. En þegar klukkan var orðin 4 var skip-
stjórinn enn ókominn. Nokkrar gamlar konur i
svörtum síðum búningi sátu á kössum á þilfar-
iuu, þrír brúnir smástrákar lágu endilangir undir
sólseglinu á þilfarinu og fjórar telpur á aldrinum
14—15 ára sátu á hækjum sér á rykugri hafnar-
bakkabrúninni, flyssuðu og litu forvitnislega á
mig. Eg brosti einnig til þeirra, en samstundis
faldi ein þeirra sólskinsbros silt i höndum sér, en
liinar sneru við mér baki, fljótlega létu þær mig
þó sjá binar hvítu tennur sínar aftur! Og þannig
leið heil klukkustund, skipstjórinn lét ekki sjá srg.
Á þilfarinu unnu nokkrir pólynesiskir sjómenn,
bundu kaðla og lagfærðu hluti, en við og við
stukku þeir á land, fóru í knæpuna og skiftu einni
rauðvínsflösku á milli sín. Enginn þeirra skildi
frönsku svo að það var ómögulegl að fá að vita,
bvenær við áttum að sigla. Sólin var að liverfa
bak við Moreasfjöllin. Kvöldkyrðin var að færasl
yfir. Fólk gekk um liafnarbakkann. Ungar stúlk-
ur fóru frarn hjá á fallegum japönslcum reiðlijól-
um. Ferðámenn söfnuðust saman á svölum
„Veiðiklúbbsins“ og fengu sér svaladrykk. Síðustu
geislar sólarinnar glitruðu á rauðu þaki kaþólsku
kirkjunnar. Hlerarnir voru setlir fyrir búðarglugg-
ana meðfram strandgötunni. Frá „Sages kaffihús-
inu“ heyrðust harkalegir tónar fransks söngvara.
Smátt og smátt voru ljósin kveikt i Papeete.
Svartklætt fólk gekk lil kvöldbæna og annað rölti
heim til matar. Klukkan i kirkjuturninum sló 7.
Farþegarnir á „Vahine Tahiti“ reyndu að liafa
ofan af fyrir sér. Þeir ýmist lágu á þilfariuu, sálu
á borðslokknum, röltu um uppfyllinguna eða
kvöddu vini sína, sem höfðu fylgt þeirn til skips.
Þessar kveðjur tóku langan tima, því að flestir
höfðu komið til skips klukkan 4V2- Tveir brúnir
drengir og ein stúlka komu með nokkrar stórar,
fléttaðar körfur, sem þau miklu fremur dróu á
eftir sér en báru. Stúlkuna þekti eg. Hún var
dóttir gamla plantekrnverkamannsins. Þegai' eg
spurði hana bvenær við myndum leggja af stað
og hvar skipstjórinn myndi halda sig, varð hún
mjög undrandi og sagði: „Chris situr þarna í
knæpunni, þar hefir hann verið allan tímann.“
Hún benti á litla Kínverjaholu skamt undan,
en fyrir ofan dyrnar hékk lilið ljósker, sem varp-
aði fná sér daufri, gulri birtu. Frá knæpunni
hyerðist dauft glamur í flöskum, glösum og disk-
um. Af kínversku letri yfir knæpunni mátti ráða,
að þarna réði Choon Sing ríkjum. Eg fór með
stúlkunni lil knæpunnar og þar fann eg Chris í
samræðu við perlúsala og tvo kynblendinga.
„HaIlo“, kallaði bann, þegar hann kom auga á
okkur, ýtti að okkur óhefluðum bekk og bað um
„Miehoon“, kínverska hænsasúpu, sem liinn
grindhoraði „Sonur himinsins“ fór að iaka til.
Við héngum heilan klukkutíma þarna hjá Cboon
Sing, en loks stóð Chris á fætur og sagði, að nú
væi’i víst kominn tími til að leggja út úr firðinum.
Klukkan var að verða 8%!
„Á Iiún að fara með?“ spurði liann, þegar við
komum um borð og benti til stúlkunnar.
„Það held eg ekki,“ svaraði eg og varð víst eitt-
hvað undarlegur á svipinn, þegar hann sagði, að
ef hún ætti að fara með, þá yrði eg að borga tvær
flöskur af rommi fyrir hana til viðbótar.