Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 15

LINDIN
13
Af sjónarhóli.
„Island bíður og Island
hlustar
á aldanna hljóða nið.
Grasið sprettur — og
döggum dala
drepur enginn fótur við“.
Þannig liðu aldir,
enginn veit hve marg-
ar. Það dagaði og nátt-
aði um Hólmann. Eng-
inn mannlegur fótur
tróð hina hvítu mjöll
né hið græna gras.
Engin saga gerðist hér,
— þar til
„Kristnir munkar með kross við linda
kveikja hinn fyrsta eld —
lofandi Drottinn allra alda,
á Islandi mannkynsins fyrsta kveld“.
Og enn líða ár og langar tíðir. Það kvöldar enn og
sagan gleymist.
Níunda öldin er runnin meir en til hálfs. Það
bjarmar af norrænum degi:
„Við sólu á gullna lokka ljómar,
á land upp gengur hin norræna sveit.
— Ingólfur kominn — og Island fagnar,
og aldrei fegurri sýn það leit“.
Skáli er gjör og byggðin breiðist út. Lög eru sam-
in og lögin eru virt. Hraustar konur og hugaðir menn
leita hingað yfir sollin höf. Betra, ef svo illa þarf til
að takast, að falla í hina votu gröf en að lifa við ó-
Séra Einar Sturlaugsson.