Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 60

58
LINDIN
una í sína umsjón og það með þeim góða árangri,
sem þetta veglega hús ber vitni um.
öll þessi ár hefi ég annast söng og orgelspil i
kirkjunni, mér til mikillar ánægju, og hefði feginn
viljað veita þar fullkomnara lið en verið hefur.
Nú hefi ég, eins og ykkur er kunnugt, látið af
þessu starfi og tekið mér sæti hvar sem að her með-
al fólksins.
Þessi tilbreytni mín er ekki fyrirferðarmikill við-
burður. En í því sambandi vík ég þó aðeins að því,
hvað smávægilegar breytingar, frá því, sem i ára-
tugi hefir grópast inn í líf manns, geta valdið sér-
kennilegum tilfinningum, og svo er það í þessu efni
livað mig snertir. Enda er það svo, að i 69 ár hefir
mér verið valinn nokkurnveginn sérstakur afmark-
aður bás í minni sóknarkirkju. Orgelleikinn hefi ég
að vísu ekki annast nema í 55 ár nokkurnveginn
óslitið. En 14 árin næstu á undan, hafði ég jafnan
staðið við hlið hljóðfærisins ásamt þeim öðrum, er
mynduðu söngflokk og héldu kirkj usöngnum uppi
undir stjórn organistans.
En svo vík ég aftur að safnaðarfundinum. Eins
og ykkur er kunnugt, afhenti okkar kæri sóknar-
prestur mér — fyrir hönd safnaðarins — og með
mjög vinsamlegum ummælum — veglega gjöf, sem
hann sagði vera þakklæti fyrir það starf, er ég á
undanförnum árum hefði innt af hendi við messu-
gerðir. — Það er þetta, sem mig langaði að geta
fengið tækifæri til að þakka sem flestum sóknar-
mönnum — konum og körlum í heild, og af þvi að
áðurnefndur fundur var svo fámennur, hefi ég valið
þetta tækifæri.
Mér var þessi gjöf — málverk af Hólastað, hinu