Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 51
LINDIN
49
er miskunnsamur, liann breiðir gleymsku og frið-
arblæju yfir hið liðna.
Og nú, þegar allir þessir vinir hennar eiga. að
kveðja hana í síðasta sinn, mun þeim s>nast í svip-
inn, að lífið hafi brugðið lit, enda þótt hún væri í dá-
lítilli fjarlægð, hún var þó til, og það var hægt að sjá
hana við og við. En nú er liún farinn og ekkert eftir
nema minningarnar og leiðin.
Samlif þeirra Jóns og önnu byrjaði á því, að hún
hjúkraði honum veikum, og það endaði með því, að
hún hlynnir að honum eftir mætti í banalegu hans.
Verið getur, að hún hafi allan samverutímann ver-
ið að hjúkra honum að einhverju leyti, því að einu
sinni sagði hann: „Það, sem ég er, það á ég önnu að
þakka“. Þau önduðu bæði í siðasta sinn á liinu forna
höfuðbóli Búðardal, hjá góðu fólki, sem tók þau að
sér, þegar þau voru orðnir ellihrumir einstæðingar.
Anna fylgdi Guðrúnu á Enni og Þorsteini út á
rekann og út í dauðann, öldurnar byrgðu þau, en
skoluðu henni á land. Hún átti eftir að starfa og
stríða, því að æfin hennar var barátta, en hún hélt
ætíð velli.
Nú hefir Guðbjörg Þorsteinsdóttir innt af hendi
það starf, sem flestum öðrum hefði verið ofvaxið;
til þess þurfti meira en miðlungs lipurmennsku, því að
vandfarið var með þau bæði, það vitum við, sem til
þekktum. Hrærð og glöð myndu foreldrar Guðbjarg-
ar líta á þessi velheppnuðu störf, ekkert hefði verið
þeim kærara, en að dóttirin lokaði brostnum augum
þessarar góðu og trygglyndu vinnukonu þeirra, sem
dauðinn gerði þau viðskila við á svo sviplegan hátt.
Svo kveður Anna litla dalinn, sem hún aðeins gat
litið með sljóvun elliaugum gestsins, því að hann varð
4
L