Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 76
74
LINDIN.
Því betur sem maðurinn þjálfar sig og fullkomnar í
viðfangsefni sínu, því betur skilst honum, bve full-
komið markmiðið er. Þegar barnið byrjar að læra
stafina, finnst því oftast viðfangsefni sitt erfitt. Svo
fer það að mynda orð úr bókstöfunum. Þá myndar
það setningar og loks nær það þvi valdi yfir lestrar-
efninu, að það getur farið að lesa það og skilja. En
til alls þessa hefir það þurft þjálfun. Án viðbalds á
viðfangsefninu næst auðvitað enginn vaxandi árang-
ur.
Ég myndi brosa að þeim manni, sem segði, að nú
væri hann fær um að skrifa vel, því að hann hefði
hvílt sig við að draga til stafs í 10 ár. Ég held, að
fleirum fyndist það hjákátleg fullyrðing.
En ég hefi oft heyrt svipaða fullyrðingu. Þetta
lætur undarlega í eyrum, en samt er það satt. Ég
hefi heyrt fullyrðingu eitthvað á þessa leið: „Ég
hefi ekki komið í kirkju síðan ég var fermdur, og
nú eru ein 10 ár síðan. Eg þarf ekki að fax-a þangað,
því ég veit vel hvað þar er sagt“. Aðiár fullyrða:
„Ég lærði biblíusögurnar minar i skólanum. Ég
þarf því ekki að líta í Biblíuna. Ég veit bvað stendur
þar“.
Þeir, sem taka sér slílcar fullyrðingar i munn ættu
að liugsa áður en þeir tala, til þess að geta komið með
einhver frambæi-ileg rök þeim til stuðnings. En rök-
þrot þeii-ra eru auðsjáanleg. Þeir telja sig á byrjun-
arstigi viðfangsefnisins liafa náð fullkomnuninni.
Slíku hafa verið gefin ýmis nöfn, svo sem kæruleysi,
tepruskapur, hroki, heimska, eða eitthvað þess hátt-
ar. En algengast nafn á þessu mun þó vera skilnings-
skortur. Væri það eintóm hehnska eða mannvonska,
sem flutt væi'i frá prédikunarstól, er þetta tómlæti