Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 79
LINDIN
77
bolabrögð í glímu mannkynsins um verðlaun far-
sældarinnar.
Mennirnir þrá frið og réttlæti. Og það fá þeir
ekki fyrr en þeir hafa lært að meta til fulls og
iðka kristindóminn. Þetta finnur sá, sem gefur
fjárgræðgi og munaðarlífi lausn og fer að lesa með
athygli í Biblíunni sinni eða sækja kirkju. Þar
finnur hann fullnægju sál sinni og endurnæring,
fjrrr ekki.
Að lokum þetta:
Bóndi nokkur í Suður-Afríku hafði þjón, sem
var svertingi. Þjónn þessi fór sunnudag eftir sunnu-
dag til kirkju, þegar honum var það mögulegt. Til
kirkjunnar var langur vegur. Þetta fannst hinum
hvíta húsbónda hans of mikið af því góða, og dag
nokkurn spurði hann þjóninn:
„Hvers vegna ferðu alltaf þessa löngu leið til
kirkjunnar? Af hverju syngurðu ekki og biður
heima hjá þér? Geturðu ekki alveg eins gert það
hér eins og þarna í kirkjuími?“
I stað þess að svara, tók þjónninn glóandi kola-
mola og lagði hann til bliðar. Brátt var kolamolinn
orðinn svajtur. Þá tók þjónninn liann og lagði hann
á eldinn, þar sem hann brátt fór aftur að glóa.
„Sjáðu nú húsbóndi,“ sagði þjónninn, „þetta er
svar mitt. Ég fer til guðsþjónustu til þess að láta
tendra mig að nýju. Þess vegna verð ég ekki lakari
í þjónustu þinni. Ef ég hætti að sækja. kirkju,
myndir þú fljótt verða þess var, og margt myndi
í framkomu minni vekja óánægju þína.“
Það er þetta, sem við sækjum til kristindómsins,
þjálfun og endurnæring þess háleitasta og bezta,
sem maðurinn þarfnast og þráir.