Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 49

L I N D I N
47
og prýði. Seinna voru þau á Freniri-Bakka, það er
minni jörð en Hvitidalur, en það var ætíð stór staður,
þar sem þau bjuggu, þótt smákot væri i sjálfu sér.
Frá Brekku fóru þau að Tjaldanesi, þar var Jón
kaupfélagsstj óri meðan honum entist hcilsa og kraft-
ar til. Um dvöl þeirra í Saurbænum mætti margt og
mikið segja, en minn kunnugleiki nær þar svo
skammt. En áreiðanlegt var, að mörgum í Saurbæ
þótti mikið misst er þau fóru.
Anna var mér alltaf sama, góða vinkonan, hvort
sem hún var liér fyrir norðan eða sunnan, og hvort
heldur hún var kona bóndans eða kaupfélagsstjór-
ans, það var ekkert til, sem breytti vinfengi okkar.
Ef það var eitthvað sérstakt, sem hún hafði grun um,
að ég óskaði eftir eða þráði, þá var hún viss með að
mæta mér þar á miðri leið og stuðla að því, að þær
óskir uppfylltust, og þá var hún fljót til ráðagerða
og framkvæmda. Og ef eitthvað var ógeðfellt, sem
átti að vera hulið, þá var eins og hana dreymdi um
það til að geta bætt úr því. Hún var alveg óvenjulega
næm og skilningsgóð á annara kjör, án þess þó að
vera. frelc, þrátt fyrir nokkuð öra skapgerð. Eitt var
það, hvað henni tókst vel að geyma sin leyndarmál,
og vera þó hreinskilin og opinská.
Starfssvið þeirra hjóna var stærst og umsvifamest
í Saurbæ, þar lifðu þau sín manndómsár, störfuðu
mest, og höfðu víðtækust áhrif. Þar sáu þau marga
bjarta daga, en líka dimmviðri og storma. Þar brustu
þeirra fegurstu vonir og voru moldu ausnar, þar
seig rökkur ellinnar hægt og þungt yfir líf þeirra.
Þar standa þau alein á kaldbak lífsins, gleðirúin og
vonasnauð. Þar kveðja þau hús og heimili og flytja
úr sveitinni sinni. Hægt hafa hestarnir orðið að stiga