Dropar - 01.01.1927, Qupperneq 13

á jólunum, en j)að var ekki vanalegt. Jeg lifði því i
sífeldri angist um, að jólakötturinn kæmi og tæki
mig, því að jeg heyrði fólkið vera að tala um, að hann
kæmi og tæki alla, sem ekkert væri geí’ið á jólunum.
En aJdrei þorði jeg að spyrja um jólaköttinn, þessa
óttalegu skepnu, sem mig langaði þó mikið til að
fræðast um. Það var vana viðkvæðið, ef jeg spurði
um eitthvað, sem jeg ekki skildi: „Mikið ertu heimsk,
greyið?“ — En fræðslan var engin.
Þegar jeg var cS ára, liöfðu fósturforeldrar mínir
hústaðaskifti og fluttu sig í kauptún, sem var í sókn
fóstra míns. Að ári liðnu Jjet hann J)yggja þar stórt
og vandað íbúðarhús. Á jólunum var það svo langt
komið, að hann hjelt í því aftansöng á aðfangadags-
kveldið. Þá fór livert mannsbarn, sem fótaferð hafði,
úr kaupstaðnum á aftansönginn, og jeg man það enn
í dag, hvað mig langaði þá mikið til að fara með liinu
fólkinu. En jeg fjekk j>að ekki, af því að jeg átti
engin föt, sem jeg gal látið sjá mig í innan um allan
j)ann f jölda, sem þar var saman kominn. Þegar allir
voru komnir burt úr Jiúsinu, Jæddist jeg út. Það var
ldáku-niðamyrkur, en jeg sá liingað og þangað lukta-
Ijós, sem fólkið bar með sjer til þess að sjá fótum
sínum forráð, j)vi að vegleysa var neðan úr kaup-
túninu og út að nýja lnisinu, sem átti að messa i.
Yfir hohirð var að fara, sem vorið eftir var rudd og
lagður vegur yl'ir, áður en flutt var í nýja lnisið. Jeg
horfði á eftir hópunum, sem út eftir gengu, og grjet
sáran; að verða að vera alein eftir í myrkrinu þang-
að til fólkið kæmi heim, fanst mjer þungbært. Mig
langaði líka svo mikið lil að heyra sönginn, því að
nú vissi jeg, að sungið myndi mikið og fagurlega.
'Á þeim dögum elskaði jeg ekkert eins hjartanlega og
sí'ing. Þegar allir hóparnir voru horfnir sjónum mín-
11