Dropar - 01.01.1927, Blaðsíða 81

að horfa á stjörnurnar? Það hoppaði í henni lijart-
að við tilhUgsunina ura að hitta hann aftur. En hún
var svo hrædd ura að geta ekki fundið hann, því að
|>að var svo voðalega dimt. Hún hraðaði sjer sein
inest hún mátti, stökk yfir lækina og stildaði með-
fram tjörnunum. Smám saman fór að birta, og hún
sá sjer til inikillar gleði, að hún var á rjettri leið.
Og loks kom hún þar að, sem smalinn sat og laut
niður að hundinum sínum. Alt í kringum hann sváfu
mörgu fallegu kindurnar hans. — Kóngsdóttirin lædd-
ist aftan að honum og nam staðar skamt frá hon-
um. Þá heyrði hún eitthvert hvísl. Hann var að tala
við hundinn sinn.
— Þú ert svartur, Ivolur minn, sagði hann, en hún
var björt og fögur, og hárið á henni var gytt eins
og geislar sólarinnar, þegar hún kemur upp á morgn-
ana. Hún hafði blá og blíð augu. Manstu ekki eftir
henni, Kolur minn? Skyldi hún aldrei koma aftur?
Kóngsdóttirin hafði smám saman fært sig nær, og
nú stóð hún við hlið smalans. Hann leit við og sá
hana. Hann starði á liana eins og hann trvði varla
sínum eigin augum.
— Er mig að dreyma? sagði hann lágt. Getur það
verið . . . Ertu komin aftur?
— Já, jeg er komin til þess að kveðja þig, svaraði
kóngsdóttirin niðurlút. Jeg er að fara langt, langt í
burtu.
— Hvert ferðu?
—- Jeg veit það ekki — bara eitthvað langt í burtu.
— Ertu alein?
— Já.
— Viltu ekki tylla þjer hjerna stundarkorn? Þú
kemst hvort sem er ekkert fyr en betur birtir.
79